یادداشت

        درسته که کتاب بدی نبود و خب ارزش یک بار خوندن رو داشت اما برام عجیب بود که از پرفروش های نیویورکر بوده!
 اواسط داستان حوصلم کمی سر میرفت و طول کشید تا کتابو تمومش کنم (حتی چندبار قصد داشتم بزارمش کنار(:)،ولی خب امید داشتم که داستان قراره جالب تر بشه و با همه ی این چیزها  دوست داشتم بدونم که آخر داستان چی میشه؟! اما چیزی که برام جالب بود اینه که این کتاب سعی داشت به ما بفهمونه غذاها هم مثلِ ما آدم ها احساس دارن،اینکه وقتی یه آدم داره آشپزی میکنه،حسایی که اون لحظه داشته به غذا هم سرایت میکنه،اینکه اکثرِ ما آدم ها از حقیقتِ زندگیمون فرار میکنیم، یا نمیخوایم که باهاش روبرو بشیم،یا دیگران در موردش چیزی  راجبش  بفهمن.
در کل کتاب خوبی بود اما از اونجایی که پایان نسبتا بازی داشت و اینجوری بودم که خب آخرش که چی؟!مورد پسند من نبود(: