این کتاب، تمام عناصری که لازم داشتم تا با اندک اطلاعات و آگاهی راجع به داستان، جذبش بشم رو داشت. که خب می‌شه گفت عمدتاً عنوان، جملات ابتدایی کتاب و حسّ اولیه‌ای که از وجودش می‌گیری اون عناصربودند.
راجع به داستان؟ قدری جذبش شده‌بودم که نمی‌خواستم برای طولانی‌مدت زمین بگذارمش که مبادا از جریان ذره‌ای دور بیفتم. با جلورفتن داستان، میلم به سردرآوردن از پرده‌ی نهایی و اصلی و خواندن فصل پایانی بیشتر می‌شد. و فکرمی‌کنم تمام خوانندگان این کتاب، با این قسمت حرفم موافق باشند.:)) (اگر نه هم که لامشکل آقا، اصلاً کی موافقت همگانی خواست؟ آها، خودم؟ پس هیچی.) با خواندن پایان، انتظار داشتی حداقل یکی-دو تا از گره‌های ذهنی‌ای که داستان برات ایجاد می‌کرد، باز می‌شدن و تا حدّی به رضایت ناشی از "درک کردن" می‌رسیدی. ولی شاید۲-۳فصل انتهایی، کمی که نه، زیاد دیر بود برای رفتن سراغ گرهک‌های ایجاد شده. برای همین هرقدر که از بدیع‌بودنش لذت بردم و محصور فضای یخ‌زده و وهم‌ناکی که داستان درش شکل می گرفت شدم، پایان راضی‌کننده‌ای نصیبم نشد و این رو منی می‌گم که اکثر اوقات از کتاب ناخوانده و فیلم نادیده، انتظاری ماورایی در ذهنم نمی‌سازم.:)) 
خلاصه که خانم حسینیان، دمتون گرم که این‌طور پای داستان‌تون قدرت جم‌خوردن رو از ما گرفتید. تجربه‌ی متفاوتی بود ولی آه کاش این گره‌های ما رِ زودتر می‌شکافتین‌.
          

            همه‌ی ما داستانیم در داستان‌های هم‌دیگر و دیگران. داستان‌هایی هستیم که گاهی شخصیت اصلی، گاهی شخصیت فرعی و گاهی سیاهی‌لشگر خواهیم بود.
آغاز یا پایان داستان اصلا دست ما نیست، تنها چیزی که دست ماست «چگونگی اجرای نقش‌» هست.
اینکه تو تشخیص بدی در این قسمت از داستان که هستی چه نقشی داری، نقشت شخصیت اول هست؟ نقشت سیاهی لشکر هست؟ خب اگر هست، درست اجراش کن. جوری اجراش کن که بگی من از پس اجرای این نقش براومدم.

داستان به شدت گنگ و گمراه کننده‌ست ولی تورو با خودش همراه میکنه.
تو با مریم همراه میشی، باهاش دل‌نگران میشی، باهاش چای دم میکنی و برای بچه‌ها غذا درست میکنی و چشم به راه منتظریم تا مینی‌بوسی که هیچ مسافری نداره تورو برسونه.
          

            بهاربرایم کاموا بیاور متفاوت ترین داستانی ست که تا به حال خوانده ام و همچنین بهترین و قوی ترین آن.
این رمان در قالب نامه نوشته شده است (نامه یک زن به همسرش) و خبر از درون آشفته و پریشان این زن می دهد،زنی که با همسر و دو فرزندش به بهانه نوشتن قصه ای به برهوتی دورافتاده می روند چراکه میداند شرط رفتن از برهوت و رهایی از کابوس هایش،تمام شدن قصه است،اما در عمق وجودش میداند که این قصه،قصه زندگی خود اوست.
داستان مملو از صحنه های غافلگیرانه و تکان دهنده است که خواننده را با شوق و ترس پیش می برد.
.
.
.
بهار برایم کاموا بیاور را خواندم،سردم شد،یخ کردم ،ترسیدم،گریه کردم و گاهی جیغ کوتاهی کشیدم و حیرت کردم از قلم نویسنده؛ ولی فهمیدم که بچه ها هیییچ وقت نمی میرند،همه ی دخترکوچولوها گنجشک می شوند و همه ی پسرکوچولوها گنج!!!!!
.
.
.
این کتاب را می توان شاهکار مریم حسینیان دانست.
.
.
.شانزدهم تا نوزدهم اردیبهشت نود و هشت🌸🍃.
          

            مسیر من برای خوندن این کتاب مقداری متفاوت بود! درواقع دنبال خوندن کتابی از مریم حسینیان بودم که به این کتاب برخوردم!
در ابتدا بگم که برای شخص من این کتاب از بانوی گوزن خوش‌خوان‌تر بود.
گفتگوها و درگیری‌های درونی یک زن شاید کلیدواژه‌ای باشه که اخیرا در آثار نویسندگان زن نشر چشمه بیشتر بهش برمی‌خوریم! این فضا و این جنس پیش‌برد روایت برای شخص من جذابه.
نکته‌ی بعدی در توضیح این کتاب اتفاقات عجیبه که من دوست ندارم اما در مورد این کتاب این‌که در نهایت این سر در آسمان داشتن رو با دلایلی به فضای واقعی نزدیک می‌کنه و اصطلاحا پای داستان رو روی زمین نگه می‌داره برای من جالب توجه بود!
این که دلت بخواد داستان رو ادامه بدی و قصه همراهت بمونه موضوع سختیه که این کتاب تونست برای من ایجادش کنه و این‌که این رو در قالب نامه بتونی ارائه کنی حتما قدرت روایت نویسنده رو می‌رسونه.
در مجموع اگر بخوام بگم این کتاب روایت جالبی داره، در دیالوگ‌ها خوب عمل کرده و جز رمان‌های خوب و خوش‌خوان طبقه بندی می‌شه.

پ.ن: کتاب صوتی این اثر رو رادیو گوشه با صدای گلاره عباسی منتشر کرده که به نظرم راوی خوب و خروجی جالب بود.
          

            اصلا نمیدانم اسم کتاب را کجا شنیدم یا کی معرفی اش کرد. فقط میدانم اولین کتابی بود که از فیدیبو خریدم؛ دو سه سال پیش، شاید هم چهار سال پیش. و آن روزها فقط برای اینکه اپلیکیشن گوشه ی موبایلم خاک نخورد و کتاب گوشه ی قفسه های خالی اپلیکشن، چند صفحه ای یا فصلی می‌خواندم. فضای کتاب تاریک و مبهم بود و من نمیتوانستم این حجم از تیرگی را تحمل کنم.
حتی نمیدانم کی دیگر تاریکی لا به لای صفحات برایم عادی شدند که کتاب را تا ته خواندم و با اشک به آخر رساندم.
الان که این یادداشت را می‌نویسم از خواندن کتاب خیلی وقت گذشته ولی هنوز گاهی فکر میکنم به همه ی دخترکانی که گنجشک میشوند و همه ی پسربچه هایی که گنج... و به همه ی آدم هایی که در نقطه ای از روزمرگی‌شان گیر میکنند...
نثر کتاب واقعا متفاوت است و اگر شکل دیگری بود چه بسا سوژه و داستان حیف میشد.
          

            ✅ همیشه سکوت برف را دوست داشتم. وقتی می‌خواستی سربه‌سرم بگذاری می‌گفتی "تو احتمالاً اصل و نسبِت به خرس قطبی می‌رسه." حالا می‌ترسیدم از آن همه سکوت. گنجشک‌ها رفته بودند. نگار را چسباندم به سینه‌ام و دنبال جاپاهای کوچک بنیامین دویدم. ردّپاها همان جایی که دَه دقیقه قبل ایستاده بود تمام می‌شدند. برف گوشه‌های حیاط دست‌نخورده بود.
در را باز کردم و دویدم بیرون. روبه‌رویم برف بود و برف و آن دور درخت‌هایی که فقط یک قسمت را شبیه جنگلی کوچک کرده بودند. ردّپاهای تو را می‌شناختم. مستقیم رفته بودند تا لب جاده. خانه را دور زدم. جیغ کشیدم، "بنیامین...کجایی؟" نگار گریه کرد و از وحشت من ترسیده بود. کجا بودی آن موقع؟
-------------------
۱۴۰۲/۱۰/۲۸
          

            عجب کتابی بود. دنیای مالیخولیایی شخصیت رو عالی توصیف کرده بود نویسنده. از جایی که متوجه میشی مریم مالیخولیایی هست و دچار عذاب وجدانی داستان برام گنگ شد که با خواندن دوباره متوجه منظور نویسنده و روند داستان شدم. داستان خطی و ساده نیست که سریع متوجه بشی اما واقعا زیبا بود و لذت بردم از خواندن کتاب