اولین کتابی بود که توصیف‌هاش رو اینقدر دقیق حس می‌کردم. وقتی از سردی هوا می‌گفت دقیقا میدونستم چقدر سرد...و وقتی از گرما میگفت دقیقا میدونستم چقدر گرم.
در عمق هر داستان یک حس و حال خیلی خوب جاخوش کرده بود. 
یکی از توصیف‌هایی که بشدت دوسش داشتم:
«شب روی دل شهر نشسته بود. نفس شهر بند می‌آمد. ماه روی پوست آسمان ترکیده بود، مثل تاول پشت پای اکبر.»
          

            و باد پیغام هر درختی را به درختی دیگر خواهد رساند.
و درخت ها از باد می پرسند در راه که می آمدی سحر را ندیدی!؟
سلام و درود؛
با خود فکر می کردم چقدر نویسنده ی بزرگ ایرانی داریم که هنوز هیچ اثری از او نخوانده ایم، یا فقط یک اثر از او خوانده ایم. 
چه کنیم، فرصت کم است و کتاب ها زیاد. 
من به عنوان یک کتاب خوان، همیشه برای خودم تاسف می خوردم که چرا از فلانی نخوانده ام؟ چرا هنوز فلان کتاب را نخوانده ام؟ تا اینکه کتاب آبشوران (علی اشرف درویشیان) بزرگ را شروع کردم.
در همان چند سطر اول میخکوبم کرد و زنده باد گفتم به درویشیان بزرگ. ولی یادم افتاد که باید روحت شاد می گفتم.
ادامه ی متن را در پست خواهم نوشت...
          

            "اکبر در حالی که آب دهانش را قورت میداد و تکه نانی را که با خودش آورده بود به نیش میکشید، از من میپرسید:
_راستی کی بزرگ میشیم؟
میگفتم:
_آدم باید چیز زیاد بخوره تا بزرگ بشه.
با نا امیدی میگفت:
_پس ما هیچوقت بزرگ نمیشیم. ای داد و بیداد!"

آبشوران، روایتی از درد و رنج و سختی مردمانی درگیر خرافات.
از تک تک جملات کتاب غم احساس میشد. 
جوری که تا اواسط کتاب از شدت غمی که بهم وارد شده بود دیگه نمیتونستم ادامه بدم. وقایع کاملا محسوس بودن. صداقت از گفتار نویسنده میبارید. 
چقدر معصومیت بچه ها برام شیرین و در عین حال دردآور بود.. یه جاهایی واقعا بغضم ترکید..!
          

            سپاس روناک را به پاس معرفی. 
آبشوران از دید من مجموعه‌ی داستان کوتاه نیست. دفترچه‌ی خاطراتی‌ست که نویسنده با قلمی ساده، روان و زلال آن را به ما هدیه کرده و تنها کافی‌ست آن را بخوانیم و لذت ببریم. آبشوران نیازی به نقد ادبی ندارد، اما از آن‌جایی که مرض نوشتن دارم،‌ به نوشتن خاطره‌ای روی می‌آورم...
کلاس چهارم ابتدایی بودم که باعث شدم ابراهیم، دایی‌ کوچکم که لکنت زبان داشت و ننه همیشه به زور تخم کبوتر به خوردش می‌داد، کتک بدی بخورد. موضوع انشای ما آب زمزم بود. ارباب تقریبا دو ماهی می‌شد که از حج بازگشته بود. ننه از پیش نماز مسجد که من برفِ‌کله خطابش می‌کرد‌م شنیده بود؛ «اگر ابراهیم هر روز یک استکان آب زمزم بخورد، پس از مدتی مثل بلبل اذان می‌گوید»، و او نیز نذر کرده بود اگر چنین شود، ابراهیم سه شب اول ماه رمضان را در مسجد اذان بگوید. دایی ابراهیم وقتی شنید، قهر کرد و شب را در طویله کنار پیشانی‌ سفید خوابید و گفت من اذان دوست ندارم، در مسجد بجایش شعر می‌خوانم. ارباب افتاد به جانش و اول کتکش زد و بعد از طویله بیرونش کرد که شیر پیشانی سفید با کفرگویی او حرام نشود. دایی ابراهیم که دید راه فراری ندارد، پذیرفت که هر روز از آن بطری مخصوصی که رویش نوشته شده بود«شفا» به اندازه یک استکان بخورد. همه تعجب می‌کردند که چطور هر روز با اشتیاق می‌رود سراغ آن بطری! تا اینکه روز یکشنبه فرا رسید و ارباب برای بازار هفتگی به شهر رفت و خانه خالی شد. هوس کردم یک استکان از آب زم زم را بخورم. چشمتان روز بد نبیند. لامصب پایین نمی‌رفت! از ابتدای گلویم را سوزاند و چند دقیقه بعد حالم بد شد. دایی ابراهیم آمد و وقتی ماجرا را به او گفتم، گفت به هیچکس هیچی نگو، تو دیگه مرد شدی! من می‌خواستم مرد شوم و مثل دایی اسماعیل ریش و سبیلم در بیاید. بنابراین از فردایش هر روز چند بار دزدکی می‌خوردم و به اندازه‌ای که می‌خوردم در بطری آب می‌ریختم. هیچکس نمی‌فهمید چرا این بطری شفا تمام نمی‌شود ولی ننه می‌گفت برکت آب زم زم است که تا شفا ندهد تمام نمی‌شود. هرچه می‌گذشت خوردنش برای من راحت‌تر میشد، انگار آب زم زم در گذر زمان تصفیه می‌شد. تا اینکه روزی دایی ابراهیم با سر شکسته و خونین به خانه آمد و همه چیز لو رفت. ارباب فهمید او از پسر تراب عرق کشمش می‌خرد و وقتی فهمید برای خریدش دست در جیبش می‌کند، کتک جانانه‌ای به او زد و یک هفته از خانه بیرونش کرد تا زیر کندوج بخوابد.
          

            
علی اشرف درویشیان را چند سالی است که می‌شناسم. یادم می‌آید یکی از دوستان کتابخوان معرفی‌اش کرد و تاکید کرد که باید هرآنچه که نوشته است را خواند. نام او در ته ذهنم ته‌نشین شد و در این روزهای بی‌حوصلگی و تنهایی خودی نشان داد. نوشته‌های علی اشرف درویشیان من را یاد هوشنگ مرادی کرمانی می‌اندازد. همان صمیمیت و سادگی، همان روزهای کودکی و همان قلم دلنشین کنارهم جمع شده‌اند تا از آنچه تجربه کرده است بگوید.