پانزده، شانزده سال پیش که فیلم هزارتوی پن ساخته شده بود، یک نفر به من گفت دقیقاً از آن فیلم‌هاست که دوست داری و توصیه کرد حتما ببینمش. نمی‌دانم چرا به حرفش گوش نکردم! کتاب را که دیدم یاد حرفش افتادم و در خریدنش تعلل نکردم.
 و واقعا راست می‌گفت؛ دقیقا از آن کتاب‌هاست که دوست دارم. یک فانتزی تاریک پر شخصیت که هر کدام قصه‌ی خودشان را دارند و هیچ جوری نمی‌شود مرزی بین واقعیت و خیال کشید. 
ترجمه‌ی پیمان اسماعیلیان بسیار عالی بود، از خواندنش لذت بردم.
          

            داستان این کتاب به طرز باورنکردنی ای جذاب و پرکشش است و از لایه های عمیق ادبی برخوردار است.قسمتهای داستان به خوبی و ظرافت هرچه تمامتر به هم مرتبط شده اند و مضامین،عشق،نفرت،وفاداری،ترس،وحشت وانتقام را در بر میگیرد،کل داستان بر پایه یک آسیاب قدیمی استوار است و گویی که همه چیز در گرداگرد آن در حال چرخیدن است.
          

            عاشق این کتاب شدم
واقعا بی نظیر بود
طوری که جنگل روایت شده بود و داستان هایی که همشون به آسیاب مربوط می شدن محشر بود
این کتاب همیشه توی قلبم میمونه مخصوصا شاهدخت اوفلیا:) 

          

            خب
توی این ژانر و این فضا، "جایی که کوه بوسه می‌زند بر ماه" و "رود پر ستاره‌ی آسمان" رو بیشتر دوست داشتم. خیییییلی بیشتر.
ژانر ِ "هزار تا قصه از گذشته و حال رو به هم مربوط می‌کنیم."

البته مخاطب هزارتوی پن بزرگسال‌تره نسبت به اون‌ها.
          

            کم پیش میاد کتابی به این عجیبی بخونم و واقعا عاشقش بشم.
مطمعئنم دیگه همه فیلم هزارتوی پن رو دیدن ولی باز هم مثل همیشه کتاب در مقابل فیلم خیلی بهتر بود.

اولین چیزی که خیلی دوست داشتم لحن راوی بود.
لحن گفتار راوی جوری بود که حس کردم خودم راوی داستان هستم و اون چیزی که دارم می‌بینم یا توی ذهنم داره اتفاق می‌افته رو دارم برای خواننده نقل می‌کنم. هیچ‌جا فکر نکردم که راوی بیشتر از من میدونه.

شخصیت‌ها از همون اول برام عزیز بودند؛
افلیای کوچک اما قوی که سعی می‌کرد خود واقعیش رو بیابه و دوست داشت داستان‌ها و تخلیاتش به واقعیت بپیوندند. افلیا به قدری قوی بود که به حرف بقیه اهمیت نده و سعی کنه خودش همه چیز رو کشف کنه و به این درک برسه که آیا جادو وجود داره یا نه.
کارمن، مامان افلیا، برای من نشون دهنده‌ی زنی بود که زندگی اون رو توی یه جاده‌ی سخت قرار داده بود و اون گم‌شده بود، اون ترسیده بود وشاید بشه گفت کاری رو انجام داده بود که در اون زمان، حتی در این زمان، جامعه می‌گفت انجام دادنش درسته. اون خودشو فدا کرده بود.
مرسدس و دکتر فریرا برای من افرادی بودند که دنبال آرامش بودند. آرامش، چیزی که لازمه‌ی ادامه‌ی زندگی هر انسانی هست. 
فان، برای من موجود افسانه‌ای نبود. فان به من حس خود افلیا رو منتقل می‌کرد. طوری که حس می‌کردم فان شخصیتش رو از موآنا قرض کرده تا به افلیا یادآوری کنه که چه کسی بوده.
و در آخر هر داستانی به یک شخصیت بد احتیاج داره.
شخصیت بد داستان فردی بود  به نام ویدال.
وقتی کتاب به فصل‌هایی میرسید که درباره ی ویدال صحبت می‌شد، می‌تونستم فجیع بودن این شخص رو حتی از روی کلمات هم حس کنم و تعجبم از این بود که چطور یک فرد میتونه تا این اندازه سنگ‌دل باشه و از کشتن یک انسان لذت ببره؟ به نظرم شخصیت ویدال از روی تمام سنگ‌دلان تاریخ ساخته شده بود.

این کتاب رو من خیلی دوست داشتم و پایان بندیش رو واقعا پسندیدم و اشکم رو درآورد.