به نام او

پروست در ضدسنت بوو به سنت بوو یکی از مهمترین نظریه پردازان ادبی آن زمان که اعتقاد داشت شخصیت صاحب اثر و اثر قابل تفکیک نیست میتازد و بر این اعتقاد است که به دلیل آنکه صاحب اثر به مانند هر آدم دیگری از من های مختلف تشکیل شده است اثرش لزوما ارتباطی با شخصیتش ندارد.

حال به نظر من پروست در جلد پنجم در جستجوی زمان از دست رفته خود در دام ارتباط اثر و صاحب اثر افتاده است و به همین خاطر میتوان لقب کسالتبارترین کتاب این مجموعه را به اسیر داد.

پروست در "طرف خانه سوان" و "در سایه دوشیزگان شکوفا" به شرح زندگی مارسل (راوی) در سنین کودکی و نوجوانی و  شرح احساسات و عواطف او میپردازد و در این دو کتاب تصویر کاملی از راوی و نسبت او با محیط و افراد ارائه میدهد در دو کتاب بعدی (طرف گرمانت و سدوم و عموره) بیشتر مشاهدات راوی از فضای پیرامونی خود است و کمتر ردپایی از راوی و علایق و سلایقش میتوان سراغ گرفت. در جلد پنجم و ششم (اسیر و گریخته) دوباره به خود راوی برمیگردیم منتها دیگر راوی نوجوان نیست که به شرح شیفتگی ها وعاشق شدنهایش (پیش از وصال) پرداخته شود. بلکه فرد بزرگسالی ست که به وصال رسیده است و با آلبرتین در یک جا زندگی میکند و رابطه دارد. مشکل از اینجا شروع میشود، پروستی که در زندگی شخصی به جنس مخالف چندان تمایلی نشان نداده و اصلا ازدواج نکرده است در شرح روابط خصوصی  مارسل و آلبرتین  بسیار بد عمل میکند و اصلا نمیتواند با همان دقت و رقت احساسی که در جاهای دیگر دارد فضاسازی کند و چیزی که نتیجه اش میشود صفحاتی کسالتبار. حال  اینها را با شرح بی نظیر روابط دوشارلوس و مورل مقایسه کنید تا تاثیر من شخصی نویسنده در اثرش بیش از پیش مشخص شود.