گند بزنند به این‌جور زندگی. چندین سال جان کندم تا شوهرم نفسم را نبُرد، حالا هم جان می‌کنم که دستِ مردهای بیگانه‌ای که می‌گویند «همین‌که نفس بکشه کافیه» بهم نرسد.

«اولکر» از دخترِ مردی بودن خیری ندیده بود.
همسرِ مردی شد و باز هم روزِ خوش نداشت… 
تا چشم باز کرد دید مادر شده و حالا باید تلاش کنه زنده بمونه؛ پسرش شد دلیل زنده‌موندنش. 
تا روزی که پسرش هم بزرگ شد و رفت سربازی و‌ اولکر بالاخره بعد از بیست سال از خونه‌ای که جز خشونت و تحقیر براش چیزی نداشت بیرون رفت.
به این فکر می‌کرد کجا بره که دست شوهرش بهش نرسه، و از بی‌پناهی و ترس به بیمارستان پناه برد،  و کم‌کم شغلِ ناپایداری هم برای خودش پیدا کرد و شد همراهِ بیمارهایی که تنهان.

واقعا زن‌ بودن خیلی سخته، دلم برای همه‌ی اون زن‌هایی که اسیر چنین شرایطی می‌شن می‌سوزه…

پی‌نوشت:
آدم‌ها یا کمکی نمی‌کنن، یا کمک می‌کنن ولی در عوضش چیزی هم می‌خوان.
کدوم بدتره؟ دومی.
        

          خوندن نوشته‌های پتی اسمیت برای من یک‌جور راحتی به همراه داره که وقتایی که در دنیای اطرافم چیزی برای دیدن پیدا نمی‌کنم می‌رم سراغش. شاعرانگیش در دیدن هرچیزی حتی یک صندلی الهام‌بخشه. از هیچ می‌نویسه ولی هیچ رو اونقدر زیبا می‌نویسه که برای زیباییش می‌خونم. 
        

          این جلد شبیه یه چرخ‌وفلک برای احساسات بود که کلی بالا پایین رفت و بالاخره ایستاد و تموم شد🥲
        

          فکر کنم اگر ملکوت رو دوست داشته باشید اسم کتاب جذبتون کنه که بخونید (مثل من). داستانی که از نوشته‌ی نیمه‌تمام و کاراکترهای ملکوت بهرام صادقی الهام گرفته و به نظر میاد نویسنده تو سرش داره با بهرام صادقی زندگی می‌کنه. داستان پتانسیل خوبی داشت ولی به نظرم شکست خورده بود در اجرای ایده‌هاش. اما خوندنش خالی از لطف نبود. 
        

          توقعم از این کتاب خیلی بیشتر بود ولی کتاب بدی نبود. یک راوی غیرقابل اعتماد که شاید بتونه شما رو قانع کنه آخرین بازمانده‌ی زمینه. جاهای مختلفی از کتاب ایده‌های درخشانی داره اما به اندازه دلخواه من بسط داده نشده. اما با وجود همه‌ی این‌ها داستان و خیال‌پردازی‌ها یا گفت‌وگوهای نویسنده اونقدر جذاب هست که دلتون بخواد کتاب رو زمین نذارید و تا آخرش پیش برید.