یه خصوصیت جالبی که کارهای "گیمن" داره اینه که سبک خاص و منحصر به فرد خودش رو داره. یعنی فانتزی هاش شبیه هیچکس دیگه نیست، یه چیز بکر و دست نخورده ست که تا وقتی خودت رو درگیرش نکنی شاید درست درکش نکنی 

اینکه اغلب، آخر داستان هاش رو باز می زاره و به پایان بندی خاصی نمی رسه رو من دوست دارم، می دونم که خیلی ها دوست ندارن اما من ترجیح میدم اون لحظه ذهنم رو رها بزرام تا هر جور دوست داره داستان رو به اتمام برسونه. به نظرم خوبه که گاهی اوقات خواننده ها هم یه نقش کوچیکی تو داستان داشته باشن دیگه !؟ نمیشه که همش دست به دامن نویسنده باشیم
:))
----
این کتاب شامل ده داستان کوتاه بود. "پل ترول" رو  بیشتر از بقیه دوست داشتم
        

          تموم شد. اوایل خوندنش یه حس جوگیری داشتم وعشق و این حرفا.
بعد قصه به قصه نا امید  تر شدم. نه اینکه بد و نا امید کننده باشه ها. فقط با اون گیمن خفنه فاصله داشت. این خیلی حس خوبیه که بدونی نویسنده هایی که بیش از اندازه خفنن هم یه روزی تازه کار بودن. اصن دیدن این ماجرای پیشرفت به آدم امید میده که شاید منم یه روزی یه چیزی شدم. فقط نباید جا بزنم.
خیلی جالبه (و شایدم مسخره) که من بیشتر از اینکه از داستانای کتاب چیزی دریافت کنم، ازمقایسه‌ی  قلم نویسنده با کتاب های خفنی که بعد تر نوشته کلی چیز یاد گرفتم.

اما خود داستانا. پل ترول فوق العاده بود هرچند میتونست فوق العاده تر باشه. اکتبر روی صندلی رو دوست داشتم تا حدی و مرغ خورشید به نظرم خیلی باحال بود. 
بقیه داستانا شاید ایده های خوبی داشتن ولی خیلی آبکی(نسبت به سایر کارهای گیمن) به نظر میومدن.
        

          داستانک های فانتزی نیل گیمن خاصه نه همگی خوب اند و نه بد 
همیشه سبک خودش رو توی گمراه نگه داشتن مخاطبش حفظ میکنه 
        

          مجموعهٔ 9 داستان فانتزی که از اولین کارای نیل گیمنه. اولشم یه مقدمه خیلی جالب درمورد داستان کوتاه داره که دلم می‌خواست همه‌ش رو به صورت بریده منتشر کنم. :))
اما داستان‌ها... خب داستان‌ها خیلی کوچک و بی‌هیچی بودن. به جز دو سه تا. (پل ترول رو خیلی دوست داشتم و شوالیه‌گری و مرغ خورشید.) برای وقت‌گذروندن تو اتوبوس و این روزهایی که کمی کتاب خوندن برام سخت شده گزینه خوبی بود، اما جوری هم نیست که خیلی پیشنهادش کنم به آدما که وای و آی برین اینو بخونین.
نکته‌ای که تو گزارش پیشرفت‌هامم گفتم و خیلی باعث این احساس شده بود این بود که خیلی خیلی داستان‌ها انگلیسی بودن. خیلی فرهنگ و اسطوره و فضای انگلستان توی کتاب موج می‌زد و وقتی مخاطب اینارو ندونه براش بی‌حس و بی‌معنی می‌شه. مترجم بعضا سعی کرده بود توضیح بده که این چیه و اون چیه و این چه داستانیه و اون چه شعر معروفیه،‌ ولی خب بنظرم اینجور چیزا اینطوری جواب نمیدن. آدم باید بدونتشون و باید باهاشون زندگی کرده باشه تا لبخند به لبت بیاره و بگی ایول. وگرنه اینطوری میشی که: 😐
        

          واقعا چرا جایزه‌ی گرفته؟ اونم تو ادبیات کودک؟
اصلا مخاطب این کتاب کودک نوجوان نیستن به نظرم.