درود⚘️
بارت،از نویسنده های برجسته ی پست مدرنیسم
اگه خدایی نکرده، سوگ عزیزی رو تجربه کردین، این کتابو بهتون توصیه میکنم
یادداشت ها و خاطرات کوتاه بارت، در سوگ مادر... مثلا یه جا مینویسه:
چه غریب؛ دیگر صدایش را، که آن‌قدر خوب می‌شناختم، نمی‌شنوم
 همان چیزی که می‌گویند تار و پود خاطره است؛ افت و خیز دوست‌داشتنی صدایش، مانند ناشنوایی موضعی.
آیا اینکه بدونِ کسی که دوستش داشته‌ای قادر به زندگی باشی، به معنای این است که او را کم‌تر از آن‌چه فکر می‌کردی دوست داشته‌ای؟ :)
          

            از وقتی که شروع کردم به خوندن این کتاب ، به نوعی همزادپنداری کردم ، از آنچه که رولان بارت در مورد سوگواری و رنج از دست دادن مادرش میگه ، با نوع سوگواری و رنج خودم از فقدان برادر کوچکم .
اوایل جستارها به نوعی دردی رو بیان میکرد قابل درک بود و شبیه بهم _درد و سوگیری که خودم دارم _
 اما از یه جایی به بعد حس کردم رنجی که رولان می‌کشید شاید بخشی ش مربوط به تنها شدن بوده ، چون به جز مادرش ، شخص دیگری که بهش نزدیک باشه در زندگی ش نبود .
و بیشتر احساسات و دردهایی که بیان می‌کرد حاکی از تنهایی بود 
چون وقتی در زندگی کسی رو داشته باشی درسته که غمی که از دست دادن عزیزت ، همراه داشته _مثل یه سوراخ بی انتها در قلب ت _ باهات می‌مونه اما تبدیل به درد و رنج نمیشه برات و همیشه بهش فکر نمیکنی .
 .
.
نمیدونم شاید هم به خاطر ترجمه بوده که واقعا بعضی از گفته های بارت رو درک نمیکردم .
          

            نوع مواجهه‌ش با مرگ و اندوه،‌ خیلی بیشتر از اون چیزی که من بپسندم فاز روشنفکری داشت. و هی لقمه‌ها رو و احساساتش رو دور سرش پیچونده بود و شاید توی این دو سالی که نوشته بود،‌ فوقش پنج شیش روز صادقانه و بی‌آلایش و دلنشین حرفشو گفته بود. با بقیه‌ش من ارتباط خاصی برقرار نکردم.

- روزی که کیمیا داشت می‌رفت گفت از توی کتابخونه‌ش یه چیزی بردارم و اینو برداشتم. و انگار نمودی از اون حس سوگواری از رفتن دونه دونهٔ دوستام بود. گرچه نوع سوگورای‌ای که بارت داره متفاوته واقعا.