بزرگترین بدبختی آدمی این است که در برابر ستم،جرات طغیان را از دست بدهد.جان کلام زندگی این جاست که طغیان بر ضد بیدادگری دوام یابد. لحظه ای که انسان ستم را به آسانی تحمل کند،شوم ترین دوره حیاتش آغاز می گردد

آن دیگر خواهرم نبود.او از دنیا رفته بود.او هنوز در حرف ها،خاطرات و عکس ها متعلق به ما بود.او متعلق به ما بود تا او را به خاطر بسپاریم و در باره اش حرف بزنیم و خوابش را ببینیم اما خودش دیگر برای خودش وجود نداشت ،دیگر هرگز نمی توانست تشخیص دهد،احساس کند،حرف بزند یا رویا ببیند او خودش را از دست داده بود.او زندگی و شگفتی هایش،امکانات بی حد و حسابش را از دست داده بود.برای او همه چیز پایان یافته بود.

"ما با پولی که نداریم لوازمی می خریم که نیاز نداریم،برای تحت تاثیر قراردادن کسانی که از آنها خوشمان نمی آید."