راز شیدایی حبیب بن مظاهر و عشق او به امامش در این کتاب کم حجم و مختصر به خوبی بیان شده است .
        

          این کتاب در کوتاه‌ترین حالت، یکی از بزرگترین عواطف و احساسات عاشق به معشوق را روایت کرده است. عشقی که حبیب را به رنگ و رو و بانشاطی جوانی در می‌آورد تا هر آنچه دارد به پای معشوق نثار کند.
        

          مختصر و دلنشین
        

          نثری شرین از روایت دلدادگی حبیب ابن مظاهر و امام حسین ع. به قلم دلنشین سید مهدی شجاعی. یاد کتاب سقای اب و ادب و پرد عشق پسر افتادم
        

          مطالعه این کتاب در دهه 1380 به پایان رسیده است.
        

          به نام خدای حبیب ها و محبوب ها..
و من چی میتونم بگم از قلمِ زیبای سید مهدی شجاعی!؟
از وقتی کتابخوان شدم و علاقه به کتاب پیدا کردم کتاب های این مرد خیلی برام عزیز بودن..
کلاس هفتم بودم که کتاب پدر عشق پسر رو خوندم و توی مسابقه شرکت کردم و توی منطقه سوم شدم.
از همون جا بود که فهمیدم من عاشق کتابم.
حالا این کتاب سومین کتابی بود که از سید مهدی خوندم.
کوتاه و در عین حال جذاب و پر محتوا:)
پر از لحظه های نابِ تاریخِ عاشورا!
        

          قلم کتاب به قوت کتاب های دیگر سید مهدی شجاعی نبود و اطلاعاتی فرا تر از آنچه از قبل درباره حبیب بن مظاهر می‌دانستم اضافه نکرد اما خواندنش خالی از لطف هم نبود.
        

          حبیب ابن مظاهر پیر مرد دوست داشتنی(:
واقعاً دوست داشتم این کتاب رو چونکه از قبل هم به شخصیت حبیب خیلی علاقه‌مند بودم

کتاب کوتاهی‌عه و توصیه می‌کنم بخونید
من تو طاقچه خوندم.

 بیست‌وچهارمین‌ #کتاب‌۱۴۰۳
        

          از دیار حبیب اولین کتاب عاشورایی سیدمهدی شجاعی بود که خواندم
کتابی که تقریبا با هر بخشش اشک ریختم
شجاعی با هنرمندی از دل ارتباط حبیب و امام زمانش حضرت حسین(ع)،به مخاطب درس رابطه با امام زمان(عج) میدهد.
از دیار حبیب بیشتر از اینکه کتابی عاشورایی باشد کتابی مهدویست.
        

          عمرسعد در میان سران لشکرش چشم می گرداند و نگاهش روی عروه بن قیس متوقف می شود:
عروه! بیا اینجا! می روی پیش حسین بن علی و از او میپرسی که اینجا به چه کار آمده و هدفش چیست؟
عروه این پا و آن پا می کند؛ نه می تواند به فرماندهش عمربن سعد، نه بگوید و نه می تواند فرمانش را بپذیرد. نگاهش را به زیر می اندازد و ذهنش را به دنبال یافتن پاسخی مناسب کنکاش می کند.
شنیدی چه گفتم؟
شنیده است ولی چه بگوید؟ او خوب تر از هر کس می داند که حسین به چه کار آمده است. او خود از اولین کسانی بوده است که به حسین نامه نوشته و او را به کوفه دعوت کرده است. اکنون با چه رویی در مقابل حسین بایستد و چه به بپرسد؟
بپرسد: ما نامه نوشتیم، تو چرا آمدی؟
ما بیعت کردیم، تو چرا اعتماد کردی؟
ما قسم خوردیم، تو چرا باور کردی؟
عاقبت دل را یکدله می کند و پاسخ می دهد: مرا معذور بدار ای عمرسعد! من از جمله کسانی ام که با او بیعت کردم و پیمان شکستم. روی دیدار او را ندارم.
عمر سعد از او میگذرد و رو می کند به سرداری دیگر:
تو برو!
من نیز.
تو برو!
من هم.
تو چی؟
همه.
همه سران لشکر دشمن. از مواجهه با امام شرم می کنند که خود دعوت کننده او و بیعت کننده با او بوده اند. نام ها و نامه ها و امضا هایشان هنوز در خورجین امام است؛ چه می توانند بگویند؟

پی نوشت: فکر کنم همین بخش از کتاب کافی است برای خواندنش. حرفی نمیماند...
        

          انقدر این کتاب در انتقال احساسات موفق بود که در عین کوتاهی باهاش ارتباط عمیقی گرفتم:)👌🏻
حتما حتما بخونیدش!
        

          ﷽
از حسین بن علی 
به فقیه گرانقدر ، حبیب بن مظاهر ؛
اما بعد ...ای حبیب تو بیشتر و بهتر از دیگران 
ما را می شناسی خودت را از ما دریغ نکن !

خوشا به حالت بن مظاهر که حبیب امام بودی :)
        

          📝 از عوامانگی تا شاعرانگی!

▪️ «از دیار حبیب»، اثر نویسندهٔ محبوب قشر مذهبی جامعه، سیدمهدی شجاعی‌ست که وقایع کربلا را از زاویهٔ دید حبیب بن مُظاهر، یار باوفای سیدالشهدا (ع)، روایت می‌کند. روایت کوتاه این کتاب از ملاقات حبیب با میثم تمار در کوفه شروع می‌شود، با خبر حرکت امام حسین (ع) به کوفه ادامه پیدا می‌کند. سپس مولف از منظر حبیب دریچه‌ای به اردوی امام و یارانش می‌گشاید و برخی از اتفاقات مهم محرم سال ۶۱ هجری را نقل می‌کند. آخرین جملات کتاب از زاویهٔ دید فرزند حبیب است که توانسته انتقام پدرش را از قاتل و حاملِ سرِ حبیب، بستاند. 

▪️ من پیش‌تر کتاب «کشتی پهلوگرفته» را از همین نویسنده خوانده بودم و دوستش داشتم. با اینکه می‌شود گفت رویکرد نویسنده به تاریخ در آن کتاب مشابهت زیادی با «از دیار حبیب» داشت، اما راستش را بخواهید این یکی چندان به دلم ننشست و نتونستم با آن ارتباطِ عاطفی برقرار کنم. غیر از بخش اول کتاب که به ملاقات میثم و حبیب پرداخت و روایتش برایم تازگی داشت و با طنزی لطیف و ضربه‌ای در پایان روایت شد، باقی داستان خیلی برایم تکراری بود. نه روایت جدید و شنیده‌نشده‌ای از حبیب در آن بود، نه پرداخت متفاوتی را از رویدادهای مشهور تاریخ شاهد بودیم. اقتباس ادبی از داستان‌های تاریخی مشهور که به کرّات شنیده شده‌اند، کار سختی‌ست و کسی که پای در این عرصه می‌گذارد، باید چیزی بیش از تکرارِ نقل‌های مقاتل عرضه کند. 

▪️ در این‌گونه متون اقتباسی انتظار می‌رود که نویسنده بتواند از اشخاص تاریخی «شخصیت» بسازد. شخصیت داستانی یا دراماتیک هم صرفاً با بیان حس‌های درونی و حالات چهره و اشک ریختن و خندیدن خلق نمی‌شود. باید از طریق نزاع‌های درونی، دوراهی‌های اخلاقی، زخم‌های گذشته، بحران‌های عاطفی، دیدگاه‌های منحصربه‌فرد، منحنی تحول و... شخصیت را عمق ببخشیم. اما حبیب و میثم و نافع و غلام حبیب و همسر حبیب، هیچ‌کدام «شخصیت» نشده‌اند. آن‌ها اشخاصی هستند که به نوبت واگویه‌هایشان را بیان می‌کنند و از صحنه خارج می‌شوند؛ همان اشخاص تاریخی که در مقاتل جملاتی از آن‌ها یا در وصف آن‌ها نقل شده؛ دقیقاً با همان کیفیت و کمیّت.

▪️ یکی دیگر از ابزارهای نویسنده در نگارش اقتباس ادبی از تاریخ اسلام، توصیف‌های دقیق و چشم‌نواز است که در کتب تاریخی پیدا نمی‌شود. در یک کتاب تاریخ‌نگاری شما با کلیات تاریخ سروکار دارید. اما نویسندهٔ داستان می‌تواند خواننده‌اش را به درون خانهٔ حبیب ببرد، اوضاع خانه را نشان دهد، ظاهر غلام یا همسرش را توصیف کند و... . نویسندهٔ «از دیار حبیب» این کار را هم نمی‌کند! خبری از توصیف‌ هنرمندانهٔ محیط و ظاهر اشخاص و شرح نبرد نیست. همان توصیفات اندک و تک‌گویی‌های کتاب هم در بعضی موارد لوس و سانتی‌مانتال می‌شود؛ مثل تک‌گویی غلامِ حبیب خطاب به اسبش. این تک‌گویی بیشتر شبیه یک «دل‌نوشته» بود تا متنی داستانی از یک نویسندهٔ صاحب‌نام.

▪️ شاید بعدها دربارهٔ اقتباس از تاریخ و به‌خصوص تاریخ اسلام متن مفصلی نوشتم‌. اما عجالتاً این نکته را عرض کنم که: دو دام بزرگ پیش روی داستان‌نویسان مذهبی‌ست که قصد دارند داستان‌های تاریخی-مذهبی با موضوع اولیا و اهل بیت بنویسند. اول، عوامانه نوشتن و دوم، تلاش برای شکسپیر شدن! گروهی با این خیال که رویدادهای تاریخی را برای مخاطب عام دلچسب کنند، آنچنان عوامانه و لوس و بی‌نزاکت می‌نویسند و هر رفتاری را به معصومان و اولیا نسبت می‌دهند و زبان فصیح اهل بیت را به زبان کوچه‌بازاری و کم‌مایه یا رمانتیک و تینیجری بدل می‌کنند که آدم خجالت می‌کشد (بروید نگاهی به کتاب «حیدر» از آزاده اسکندری بیندازید تا به عمق فاجعه پی ببرید.) گروه دیگر هم دلشان می‌خواهد مثل شکسپیر یا مانند تراژدی‌نویسان یونان باستان، متن‌شان را پر کنند از جلوه‌گری‌های کلامی و شاعرانگی؛ آن‌قدر که شورِ فاخر بودن را درمی‌آورند و محتوا و حتی احساس را قربانیِ اثبات توانمندی‌های ادبی و نمایش دایرهٔ واژگان گستردهٔ خود می‌کنند. 

▪️«از دیار حبیب» جزء این دو دسته نیست. اما گاه‌گاه به سمت یکی از این دو غش می‌کند. در این کتاب چندان در ادبی نوشتن و کهن‌گرایی و شاعرانه کردن روایت افراط نشده؛ اما نویسنده به این سمت و سو رفته که یک منبر شاعرانه برایمان برپا کند؛ منبری با موضوع مقتل‌خوانی و با همان مصالح داستانی که بارها شنیده‌ایم.

▪️ خلاصه اینکه: اقتباس ادبی از تاریخ اسلام باید چیزی فراتر از نقل وقایع باشد. اگر همان روایت مقتل را با کلمات لطیف‌تر بازگو کنیم و این وسط گفت‌وگوهای نقل‌شدهٔ اشخاص را هم کمی بیشتر آب و تاب بدهیم، تاریخ‌نگاری تبدیل به روایت داستانی نمی‌شود! اگر هم غرض بازگویی تاریخ است، بهتر است برویم به جای «از دیار حبیب» مقتل بخوانیم؛ هم مستندتر است و هم تکلیفش با خودش معلوم!
        

          حبیب ابن مظاهر از شهدای کربلا و از یاران بلندمرتبه‌ی حضرت علی‌ست. در کتاب از دیار حبیب از کمی قبل از واقعه‌ی کربلا در کوفه با حبیب همراه میشویم که در گفت‌گویی با میثم تمار خبر از عاقبت هم میدهند که در گذشته از امام علی شنیده‌اند و توسط کسانی که آنجا هستند به کذب گویی متهم می‌شوند. در ادامه با دعوت حبیب از امام حسین و فضای کوفه و فرار حبیب از کوفه و در نهایت ماجرای کربلا همراه میشیم. با متن روان و استعاره‌های جالب این کتاب کوتاه خواندنی‌ست.ه
        

          کوتاه، روان، زیبا
تا تمام نشه کتاب رو نمی‌گذارید زمین.
پشیمون نمیشید از مطالعه‌ش😊
        

          بعد از کتاب( نشان حُسن )انتخاب مناسبی بود، انگار به گونه ای تکمیل کننده قسمتی از آن بود. کتاب نثری دلنشین و تصویرسازی خوبی داشت که بسیار دوسش داشتم.
هر چند کوتاه بود اما در ذهن میماند به بلندای یک عمر.
        

          از دیار حبیب، رمانی است کوتاه که گوشه هایی از زندگی حبیب بن مظاهر یار سالخورده ی حضرت سیدالشهدا(ع) را به تصویر می کشد؛ البته قسمت اعظم آن، به شهادت حبیب در کربلا اختصاص دارد و وصف عشق و شیدایی او به امام زمانش. داستان از زاویه دید دانای کل روایت می شود و به ده بخش تقسیم شده است.
        

          قابل قبول بود...
کلا البته حس می‌کنم با این سبک کتاب‌ها خیلی ارتباط نمی‌گیرم... تنها مثال نقضی که الان به ذهنم میاد فصل شیدایی لیلاهاست...

https://taaghche.com/book/104093
        

          از بهترین ها....
        

          برای نوجوانان کتاب قابل تاملی است