کتاب‌های طفلکی رو در حال خواندن نگه می‌دارم که سر فرصت یک یادداشت درخور و شایسته براشون بنویسم، اما اون فرصت هرگز از راه نمی‌رسه و مجبورم به همین یادداشت‌های دم دستی نه چندان خوب رضایت بدم...
جادوگر اولین جلد دریای زمینه که سال 1968 چاپ شده و جزء فانتزی‌های کلاسیک به حساب میاد. کتاب سرگذشت گِد رو روایت می‌کنه، از بچگی که در گونت بزچران بوده و بعدتر که آموزش جادوگری می‌بینه و بعد هم بلایی که به خاطر غرور گریبانگیرش می‌شه.
لوژوان در این کتاب دنیاسازی کرده: دریای زمین سرزمینی متشکل از جزایر کوچک و بزرگه که با دریای بی‌کران احاطه شدن و به طرز جالبی از کلیشه‌های رایج در دنیاسازی دوره. شکل جادو در این کتاب هم متفاوته: این جادو در کلمات نهفته‌ست و برای به کار گرفتنش باید اسامی حقیقی چیزها رو به زبان کهن یاد گرفت.
کتاب متن، ترجمه، سرعت و شخصیت پردازی خیلی خوبی داره (پر از شخصیت‌های کم‌گوی و گزیده‌گوی چون در) و کلا دارم از خوندنش لذت می‌برم (الان میانه‌ی جلد سوم هستم). 
ممکنه بعد از خوندن جلد ششم برگردم و اینجا رو ویرایش کنم :)
        

          یکی از بهترین رمان های طولانی که خواندم
بعد خواندن این کتاب بود که به نویسندگی علاقه مند شدم
        

          در سه شب خواندمش، و چه لذت بخش بود در این دنیا غرق شدن.
اگه دلتون برای فانتزی خوندن تنگ شده، پیشنهادش می کنم واقعا. خوش می گذره بهتون. :> 
در طاقچه با قیمتی کم موجوده. (ولی این جلد، کتاب کاغذیش سخت پیدا شه فکر کنم.)
        

          از دوازده سیزده سالگی دیگه کتابی توی این ژانر نخونده بودم.
این حس غرق شدن توی یه دنیای دیگه برای ساعت های طولانی رو خیلی وقت بود تجربه نکرده.
نمی‌تونستم خودمو از این جهان سرد و خیس و خاکستری بیرون بکشم.
بهترین واژه ای که براش پیدا می‌کنم «خردمندانه» ست
در حالی که فکر می‌کردم این جور داستانا فقط قراره سرگرم کننده باشن.
اگیون شخصیت محبوبم بود.به خاطر سرسپردگیش به سکوت و خردی که از دل سکوت بهش می‌رسید و آروم و تسلیم بودنش.
مثل وقتی که گد تصمیم گرفت ترکش کنه و پذیرش اگیون از لای کلمه ها و‌ جمله ها می‌ریخت بیرون.
اون همه اسم جزیره ها و اینا حوصلمو سر برد.
از خوندنش لذت بردم اما فکر نمی‌کنم جلدای بعدی رو بخونم.حداقل الان.
        

          مجموعه اش برای نوجوان واقعا مناسب نیست چون سبک high fantasy که داره روند داستانو کند کرده
        

          جادوی دریای زمین خیلی متفاوت با جادوی فانتزی های دیگر و جذاب است، اینکه تو باید نام حقیقی هرچیزی را بدانی تا توانایی اعمال جادو بر آن را داشته باشی اما منطق داستان خیلی بی معنی بود. من اصلا نمی فهمیدم چرا گد بدون هیچ دلیلی باید با سایه اش روبه رو می شد. داستان هم بعضی جاها حوصله سر بود و از آن طرف درباره ی خیلی چیزها مثل مدرسه ی جادوگری و کلاس های درسشان به اندازه ی کافی توضیح داده نشده بود. البته این جلد اول مجموعه بود و شاید در جلدهای بعدی متوجه کل ماجرا بشویم ولی آنقدر که انتظار داشتم برایم جذاب نبود.