پنگوئن داستان ما کلاً در حال غر زدن درباره همه چیز است و می‌شود گفت بدبینی در وجودش رخنه کرده است. شاید ما هم خودمان گاهی این طور باشیم که دائم بهانه‌گیری می‌کنیم و بچه‌های زیادی هم دیدیدم که این شکلی هستند. این وسط پیردانایی در قالب گراز دریایی می‌آید توجه پنگوئن را به زیبایی‌ها زندگی جلب می‌کند که با وجود همه مشکلات آسمان زیباست  و خورشید می‌درخشد و پشتت را گرم می‌کند.
من مطمئن نیستم چقدر این پیام مستقیم گراز دریایی می‌تواند برای بچه‌هایی که این کتاب را می‌خوانند تأثیرگذار باشد؛ با این حال به‌نظرم پنگوئن خودش می‌تواند اینجا نماینده بچه‌ها باشد اول بی‌توجهی کرد که این عمو کیست و چه می‌گوید اصلاً! بعد کمی فکر کرد که شاید بی‌راه هم نمی‌گوید؛ ولی در نهایت همچنان غر زدن‌هایش پابرجا بود. تغییر یک‌باره اتفاق نمی‌افتد.
        

          می‌خوام یکم بی‌رحمانه درباره این کتاب نظر بدم.
یک سری جملات مثبت و منفی فقط کنار هم قرار گرفتن بدون هیچ سیر داستانی ای که تاثیرگذار باشد و در ذهن بماند.
کاملا غیرواقعی. وسط کلی مشکل یهو سرو‌کله‌ی یک نفر از غیب پیدا می‌شود بدون اینکه سوال بپرسد شروع می‌کند به گفتن یک سری جملات مثبت که ببین چقدر اینجا قشنگن و پنگوئن می‌پذیرد؟ تنها به نظرم آخر کتاب کمی معقول بود که همچنان به غرزدن ادامه داد.
تصاویر کتاب خیلی بامزه و خلاقانه بودن مخصوصا اون قسمتی که پنگوئن از دست قاتلان فرار می‌کرد اما به نظرم تصاویر حیف محتوای خامی شدن که فقط ظرفیت یکبار خوانده شدن رو داره.
        

          خب مثنکه پنگوئن‌ها امروز یاد من بودن:)
        

          کتابی تصویری و دوزبانه دربارهٔ پذیرش خویشتن و مثبت اندیشی که در ضمن داستان، شیوهٔ زندگی پنگوئن ها را هم مروری می‌کند. به نظرم مناسب  بالای چهار سال.
        

          از نظر مضمونی شبیه کتاب "یک گرفتاری دیگر" از شینسوکه یوشی تکه بود. داشت واقعیت زندگی را نشان می داد. سختی ها و زیبایی ها در کنار هم. لقد خلقنا الانسان فی کبد. پنگوئن این قصه نسبت به همه چیز منفی و بدبین و نا امید بود. ولی یک فوک( یا شاید هم شیر دریایی، چمیدونم) سعی کرد توجهش رو به زیبایی های زندگی جلب کنه.