برایم جالب بود. خصوصا لحن انتقادی تند و تیزش.
        

          از چند بعد خوب بود ولی یه نقطه ضعف داشت، البته اگر بشه ضعف دوسنتش
نقطه ضعفی که میگم اینه که کلا داودآبادی همه چیز رو فقط از عینک جنگ میبینه و از عینک بسیجی زمان جنگ، هر چند برخی اینو ضعف نمیدونن
قوت کتاب هم اینکه با وجود عدم بهره بردن از هنر خاصی از ادبیات، تو رو میتونه با خودش بکشه و همراه کنه، دیگر اینکه داستانهای کوتاه کوتاه کمک میکنه بین کار و مطالعات دیگر بخونیش، سه دیگر آنکه حس خوبی از بعضی جریانات و بعضی آدمها میده که حتی امروز هم بعضا میخوان خودشونو امام زاده جلوه بدن، آخر اینکه شاید به خاطر اون عینک اولیه که گفتم هستش یا هر دلیل دیگه ای که از گفتن بعضی حرفها که بعضا تابو هستن، ابایی نداره...

نکته ی دیگه اینکه حس سوختن درونی نویسنده رو تونستم احساس کنم، سوختن از جاماندن از رفقای همرزش... شاید این رو هم بتونیم به پای هنر نویسنده نوشت که تونسته به خوبی این حس رو منتقل کنه

در کل برای مطالعه ی سریع و راحت و لمس حس و حال اون زمانها، خوبه
        

          سبک نوشته های این نویسنده رو خیلی دوست ندارم... انگار یکی داره برات ناله می کنه... حکایت های قشنگی داشت که می تونست بدون آه و ناله کردن نویسنده تاثیر بذاره