داستان یک دسته موتورسوار از هفت دولت آزاد که روز 12 بهمن هم رفته بودند پیست برای تک چرخ زدن، اما به دعوت چمران به جبهه می روند و آنجا نمک گیر می شوند. 

گذشته از شخصیت جذاب راوی،  برای من که بوشهری هستم خواندن کتابی که حدود 100 صفحه آن درمورد شهید علیرضا ماهینی است بسیار جذاب است.

اگرچه حس می کنم کتاب می تونست 20درصد حذفیات داشته باشه. مخصوصا در 200 صفحه آخر.

اما در کل کتاب دوست داشتنی بود و من از خوندنش لذت بردم.
          

            چمران همیشه برایم  یک راز بوده و هست رازی که دوست دارم بیشتر بشناسم و در موردش بیشتر بدانم.
همین یک دلیل برای خواندن موتور سوار چمران کافی بود اما وقتی شنیدم راوی همراه و رفیق علیرضا ماهینی بوده است و کتاب پر از خاطرات او هست یک دلیل دیگر برای خواندن کتاب پیدا کردم.


کتاب یک روایت غیر رسمی از جنگ  است، یعنی یک طرف جبهه است که کمتر از آن شنیده ایم.
چون راوی اش یک آدم متفاوت است با آنچه که از رزمنده ها شنیده ایم.
عباس رابوکی که شیرین زبانی و خوش کلامی اش را جای جای کتاب می بییند،عاشق موتور است و همین عشق پایش را به جبهه ها باز می کند. عباس رابوکی و تفاوتش سبب می شود آدم هایی را که فکر می کردیم می شناسیم را با زاویه دیگر ببینیم و بخوانیم تا از جنگ کلیشه های معروف را کنار بگذاریم و یک جنگ متفاوت تر بخوانیم.

علاوه بر این در کتاب از انسان های می شنویم و می خوانیم با اینکه نقش پر رنگی در جنگ داشته اند ولی هنوز بعد از چهل سال در گمنامی به سر می برند.

نویسنده کتاب حمیدرضا جوانبخت ،جوان است که موتورسوار چمران اولین کتاب او هست که بنظرم از پس کار برآمده است. کتاب متن روان و خوشخوانی دارد.

کتاب ۶۲۴صفحه دارد و قیمت آن ۱۲۹هزارتومان است و نشر جام جم آن را کار کرده است.
          

            خاطراتِ موتورسواری که شهید‌چمران، شهید حسن باقری و آقای‌خامنه‌ای ترکِ موتورش نشسته‌اند. و با دوست‌هایش، تلویزیون آقای‌خامنه‌ای را در استانداری اهواز بلند کردند.
خودش می‌گوید مجید‌سوزوکی و دار و دسته‌اش پیش ما بچه مثبت بودند.
تعریف می‌کند که روز هفده‌شهریور ۵۷ پس از قتل‌عام میدان ژاله، رفته‌است لاله‌زار سینما. حالا شما این شخصیت را تصور کنید ... و بعد یکی مثل چمران ‌می‌تواند از آدم‌هایی با این روحیات، رزمنده تربیت کند. چقدر جای خالی افرادی مثل چمران این روزها احساس ‌می‌شود.
به نظرم ویژگی‌ اصلی که این جور آدم‌ها دارند، با وجود کار‌های خلافی که شاید می‌کنند، انصاف و جوانمردی است. 
از آن طرف اگر آدم‌هایی با ظاهر درست، این ویژگی را نداشته باشند، حقیقتا هیچ فایده‌ای ندارد. مثل کمیته‌های به ظاهر مذهبی رشت که راوی کتاب را فقط به خاطر ظاهر غلط‌انداز و قضاوت نا‌به‌جا، کتک زدند، و من بعد از ۴۰ سال از رفتار آن‌ها خجالت کشیدم.
روایت نویسنده کتاب، خیلی خوب است و مخاطب اصلا متوجه مداخله او نمی‌شود و احساس می‌کند که انگار روبروی راوی نشسته است و دارد از زبان خود او می‌شنود.
          

            یه کتاب حجیم اما خوشخوان و جذاب از سالهای اول جنگ.

این کتاب درباره حال و هوای اوایل جنگ به ما میگه. چیزهایی که هم جدید بودن برام، هم جنگ رو یه جور دیگه از یه زاویه دیگه نشونم داد. زاویه ای که توی کتابهای دیگه و فیلم های دفاع مقدس کمتر پیدا میشه. زاویه مردم عادی. مردمی که شاید همشون دنبال شهادت نبودن.

سید عباس راوی کتاب، یه جوون موتورسواره توی دوره ای که موتورسواری خیلی خوشنام نبوده. اما شهید چمران برای عملیات شناسایی سراغ همین جوونای موتورسوار میره. توی این کتاب روزهای اولیه جنگ رو میبینیم که هیچی حساب و کتاب نداره، نیروها همینجوری میرن جبهه و از فرماندهی متمرکز و لشکر و گردان و ... خبری نیس. 

سید عباس حدود دوسال رو توی جبهه بوده و این کتاب روایت اون دوساله. روایتی که برای من خیلی جذاب بود و اگه شما هم دوست دارین زاویه متفاوتی رو از جنگ داشته باشین حتما بخونینش.
          

            خاطرات یکی از موتورسواران ستاد جنگ های نامنظم که توسط شهید چمران شکل گرفت. بسیار جذاب و روان روایت شده و باوجود حجم زیاد خیلی شیرین و دوست داشتنی است. خواندنش خالی از لطف نیست. با خاطرات مرسوم از جنگ فرق دارد. آدم های متفاوتی را روایت می کند. نه آن چیزی که همیشه از ویژگی های یک رزمنده شنیده ایم و انتظار داریم...