سکویلر خوکی بود که می‌توانست دم خود را بنجباند و زبانش را نیز به همان اندازه قانع‌کننده به حرکت درآورد؛ چنان قانع‌کننده که در نهایت می‌توانست حتی خودش را هم متقاعد کند که به راستی خوک توده‌هاست. گرچه سال‌ها بود می‌گفت سهمیه غذا به زودی افزایش خواهد یافت، اولین باری بود که هر حیوانی به یاد داشت کیسه سهمیه غذا کمی گرد و قلنبه‌تر از قبل شده است؛ طوری که واقعاً به چشم می‌آمد (البته خوک‌ها یقین داشتند اوضاع همیشه رو به بهبود است). هنگامی که سکویلر درگذشت، خودش چنان فربه شده بود که چشم‌هایش توی لپ‌هایش گم می‌شد و جایی را نمی‌دید. علت مرگش، آن طور که در بیانیه رسمی آمد، کار بیش از حد بود.

تقریباً همه غیرخوک‌ها هم‌نظر بودند هرگز اتفاق خوشایندی در آن گردهمایی‌ها نیفتاده، گرچه همه بدون استثنا موافق بودند که در مجموع اوضاع بهتر از قبل شده. معلوم بود دیگر، چون زمانی بود که خیلی گرسنه‌تر از الان بودند (اما آن موقع کِی بود؟ روزهای قبل از شورش بود یا بعدش؟ خب، اهمیتی نداشت و مهم این بود که همه چیزهای خوب ناشی از رنج و درد هستند، این جمله را همیشه خوک‌ها می‌گفتند، همراه با قهقهه‌ای که از ته حلقشان در می‌آمد).

به همین خاطر بعضی‌ها باور داشتند، بعضی‌ها باور سفت و سخت داشتند، بعضی‌ها باور نداشتند و بعضی‌ها هم سفت و سخت باور نداشتند. اما در بیشتر موارد، اساساً به خودشان زحمت نمی‌دادند که ببینند به کاری که می‌کنند باور دارند یا نه، هر دستوری که به آن‌ها داده می‌شد، اجرا می‌کردند.

حیوانات دیوانه‌وار خطاب به اسب فریاد می‌زدند و سعی می‌کردند برایش توضیح بدهند که جوجه‌تیغی روی پشتش از عوامل دشمن است. اما اسب گندهٔ احمق به تاخت می‌رفت و برای اسب احمقی که به تاخت می‌رود، نمی‌شود چیزی را توضیح داد :)