قالب کتاب من رو یاد وقتی نیچه گریست انداخت که اون رو هم نتونستم تموم کنم. البته این به علاقه ی فردی من بستگی داره که وقتی قراره چیزی رو یاد بگیرم ترجیح میدم کتابی رو مستقیم در اون زمینه بخونم نه اینکه داستانی باشه که مفاهیم آموزشی در چارچوب صحبت های پینگ پنگی دو نفر زورچپون شده باشه و اصلا از تعلیق و کشش خبری نباشه
          

            خوب بود منم دوستش داشتم^^ از اون دسته کتاب هایی بود که موقع خوندنش، حس خوبی از گذر آرام و بی دغدغه ی روزهای زندگی به آدم دست میده

شارما در این کتاب، که بر اساس تجربه های شخصی خودش نوشته، راهکارهای عملی و جالبی برای داشتن یک زندگی بهتر و آرام تر ارائه می ده... آرامشی که در این دوره و زمانه ی شلوغ و پر هرج و مرج، حضور و وجودش بیشتر از هر زمان دیگه ای احساس میشه. تجربه ی این کتاب، حداقل برای من، از اون دسته تجربه های ناب و لذت بخشی بود که برام تازگی خاصی داشت

راهکارهای کتاب برای داشتن یک زندگی بهتر، به قدری آسون و ساده ست که فکر می کنم خیلی از ماها بدون اینکه حتی خودمون هم متوجه ش باشیم، اونارو روزانه و گاهی روتین وار انجام میدیم! کارهای ساده ای مثل مطالعه کردن، گوش دادن به یک موسیقی خوب، داشتن یک رژیم غذایی سالم، تکنیک های تنفسی و همین طور انجام مراقبه و مدیتیشن و دقایقی از روز رو در سکوت و آرامش گذراندن

خلاصه اینکه با این کتاب و در کنار یک موسیقی زیبا و ملایم بهاری کلی به من خوش گذشت
^__^
          

            یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های کتاب این بود که راهکارهای عملی و ساده‌ای برای داشتن یک زندگی بهتر  ارائه می‌داد. نویسنده از تجربیات شخصی خودش برای نوشتن این کتاب استفاده کرده است.راهکارهایی در این کتاب در این باره گفته شده است که کمکتان میکند بهتر این تغییرات رو انجام بدهید.معیارهای موفقیت رو در قالب مکالمه دو دوست بیان کرده و دید معنوی هم بهش داده است.به ما این نکته رو یادآوری میکنه که باید به خودمون توجه کنیم ،حرکت ما رو کمی آهسته تر می‌کنه تا بجای  استرس‌ها و نگرانی‌های بیشتر، به درون خودمون نگاهی بندازیم و فراموش نکنیم که در نهایت درون ما، دنیای مارو میسازه.
          

            بد نبود.
موضوعی که برام جالبه اینه که غرب داره خلا معنویت رو توی تفکرش حس میکنه.
حالا به مناسک سه هزار و پونصد سال پیش شرق روی اوردن.
نمیدونم شاید با این وضع به ابتداییات اسلام هم برسن!
          

            در خوش بینانه ترین حالت فقط فصل اول کتاب اندکی جذاب و کنجکاو کننده بود. تمام ۱۶۰ صفحه ی کتاب در حال تکرار و تکرار و تکرار موضوعات سطحی و بلافایده بود. نمونه ی بارز روانشناسی زرد! بی فایده ترین کتابی که تا به حال خواندم‌. تا حدود صفحه ی ۷۰ خواندم به امید اینکه محتوای جالب توجهی پیدا کنم اما هر صفحه ای که پشت سر می‌گذاشتم با محتوای کمتری رو به رو می‌شدم؛ به صفحات آخر کتاب رفتم و در کمال ناباوری همان مطالب صفحه ی ۷۰ را آنجا هم دیدم!