همیشه شخصیت‌هایی مثل شاهرخ برایم جذاب بوده است؛ آنان که حر وار آزاد زیسته‌اند.

آنان که از رحمت خدا با تمام گناهان ناامید نشده‌اند.
          

            روایت تبدیل یک لاتی که مسئول نظم کاباره ها بود به یک رزمنده درجه یک و شهیدی بی نظیر...
شاهرخ مرد مردان بود که مخصوصا در جبهه ابادان هنگام حصر، دلاوری های خاصی از خود نشان داد. 
شاهرخ نماد بارز تحول عمیق است و با خواندن روایت زندگی او، می‌توان به توبه حقیقی باور بیشتری پیدا کرد.
          

            <<از کاباره تا شهادت>>
از شاهرخ قبل انقلاب(بادیگاردی خانم خواننده و کاباره گردی و گنده لاتی و دعواهای خیابانی)
تا شاهرخ بعد انقلاب(خالکوبی خمینی فدایت شوم وتوبه و دفاع از وطن و فرماندهی جنگ) 

شاهرخ ضرغام:
یا خدا اگر شهید بشم و برگردم آبروی این بچه بسیجیا میره
همینطور خالی خالی برگردم بازم حرف پشتمه
یه کاری کن شاهرخ ضرغام پودر بشه 
بدنش یک وجب از خاک دنیایی مارو اشغال نکنه و برنگرده 
          

            بالاتر از چهارراه جمهوری، نرسیده به امیراکرم کاباره‌ای بود به نام «پل کارون». بیشتر وقت‌ها بعد از ورزش با رفقایش آنجا پلاس بود. صاحبش، از یهودیان قدیمی تهران بود. یک روز به شاهرخ گفت: «از فردا هر روز بیا اینجا، هر چی‌می‌خوای به حساب من بخور روزی هفتاد تومن هم بهت می‌دم فقط مواظب اینجا باش! میان و میخورن و مست می‌کنند و همه چی رو بهم می‌ریزن و کاسبی رو خراب. کارگرهام هم زن هستن و از پس‌شون بر نمیان!» شاهرخ گفت قبول... شش سال تمام مفت میخورد و مست می‌کرد و بادیگارد بود. دست سرنوشت اما قرار بود تقدیری عجیب برایش رقم بزند. نَقل عاشورای پنجاه‌وهفت است و سفری که سه روز بعدش شاهرخ را راهی مشهد کرد: «می‌خواستم وارد صحن اسماعیل طلا بشوم. دیدم کنار در ورودی، روی زمین رو به گنبد نشسته و شانه‌هایش تکان می‌خورد. تی عالم خودش بود. خیره شده بود به گنبد و داشت حرف می‌زد: عمرم رو تباه کردم! غلط کردم! بد کردم! حال خوشی پیدا کرده بود. دو روز بعد برگشتیم تهران!» حالا دقیق‌ترش می‌شود چهل‌ویک سال که از قهرمان دسته سنگین‌وزن کشتی فرنگی و گنده‌لات معروف شرق تهران و بادیگارد کاباره‌های میامی و پل کارون خبری نیست. شاهرخ پاییز پنجاه‌ونه دیگر شاهرخ پنجاه‌ویک نبود. شده بود یکی از معاونان سیدمجتبی هاشمی فرمانده جنگ‌های نامنظم جنوب! همان روزها بود که مجید گاوی، گنده‌لات آبادان رو به او معرفی کردند با کلکسیونی از خط و خش چاقو و الواتی. میخواست برود پی جنگیدن با عراقی‌ها اما نه از ارتش نه از سپاه کسی قبولش نمی‌کرد تا اینکه تحویل شاهرخ دادندش. بعد از مدتی هم شد کفتر جلد شاهرخ و رفت الباقی رفقایش را هم آورد: علی تریاکی، مصطفی ریش، حسین کره‌ای و بقیه! هر کدام ماجرایی داشتند اما همه‌شان تن داده بودند به فرماندهی و مدیریت شاهرخ. تقدیر این بود که خون علی تریاکی بعدها در کربلای پنج بریزد روی خاک شلمچه. زمانی که علی تریاکی شهید شد شش سال از شهادت فرمانده‌اش گذشته بود. حالا هم سی‌وهشت سال است که از پیکر شاهرخ خبری نیست و احتمالا جز باد بیابان و آفتاب زائری ندارد. پیکر شاهرخ پاییز پنجاه‌ونه جایی در حوالی آبادان برای همیشه گم شد. گم شد تا نامش گم نشود. از خدا خواسته بود همه گذشته‌اش را پاک کند و چیزی از او باقی نماند. نه اسم، نه شهرت، نه قبر، نه مزار! کسی چه می‌داند؟! شاید پیکرش جز باد و باران زائری ندارد و شاید هم توی یکی از همین هزاران مزارِی آرمیده باشد که رویشان حک شده: شهید گمنام!
          

            خیلی دوستش داشتم. سیر تحول شاهرخ برام جالب بود که چطور از نگهبانی جلوی در کاباره به جبهه و شهادت رسید و بعد خودش دوست داشت پیکرش پیدا نشه و جاوید الاثر بمونه. عالیه از همه نظر...

«شاهرخ حر انقلاب» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/20649
          

            خاطره های این آدم نه تنها برای من بلکه برای هرکسی که تاحالا براش روایت کردم جذاب و تعجب برانگیز بوده 

یه زمانی سوال بود برام که چرا آدمایی مثل شاهرخ یه دفعه انقدر شاخص میشن
شاید جوابش این باشه که اینا راه درست را بلد نبودن و گم شده بودن ولی وقتی فهمیدن و راه درست را پیدا کردن مردانه توبه کردند و پای توبه شان مردانه ایستادند و خودشان را وقف کار امام زمان شان کردند
برای همینم آقا نگاهشان کرد و براشون چک سفید امضا کشید

اینو باید از این آدما یاد گرفت؛ چون میدونیم توبه کردن و استغفرالله گفتن آسونه ولی پای توبه وایسادن سخته
          

            بسم رب الشهدا 
سلام علیکم 
این کتاب رو از منطقه ذوالفقاری تهیه کردم دقیقا همونجایی که شاهرخ به دعوت خدا لبیک گفت و عاقبت به شهادت شد.
همان یادمانی که آقا قاسم و بچه هاشون درستش کردن چقدر با صفا بود هم یادمان هم حاج قاسم صادقی ... هر زمان شهدا بطلبن حتما یادمان ذوالفقاری میرم که عجیب دلتنگشم.
شاهرخ درس قشنگی به من داد...
آدم ها رو قضاوت نکنم 
من از همه بدترم 
من با این همه ادعا معلوم نیست عاقبتم به کجا ختم بشه
ولی یکی مثل شاهرخ عاقبت بخیر میشه 

درباره کتاب هم  من به طور کلی انس عجیبی با کتاب های گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی دارم... شاید یا نه حتما به خاطر خلوص نیت اعضای گروه این کتاب ها اینقدر اثر گذار میشن ...
خوش به حالتون که خادم الشهدا شده اید

توصیه می کنم حتما بخونید و ما رو هم دعا کنید