قبل تر ها گفته بودم که از نویسندگان جدید خواندن برایم بسیار مهم است، همینطور گفته بودم که به میزان زیادی از کتاب های پرفروش روز و کتاب هایی که خواندن آن ها اپیدمی می شود بدم می آید. اما یکی از نویسندگان محبوبم نظری داشت که من را به فکر فرو برد. اینکه الزاما تمام کتاب های پرفروش خوب نیستند ولی گاهی برای اینکه سلیقه عموم افراد را متوجه شوی و بدانی آن ها از چه چیز است که شگفت زده شده اند، بهتر است سراغشان رفت.

من گول تعاریف زیادی که در مورد این کتاب شنیده بودم را خوردم و آن را خریدم و شروع به مطالعه کردم. چند صفحه اول جالب بود و جذب کتاب شدم هرچه صفحات بیشتری را می خواندم و زمان بیشتری را صرف کتاب می کردم، بَد و بیراه های بیشتری را هم نثار خودم می کردم.

اگر بخواهم این کتاب را در یک جمله توصیف کنم فقط می توانم بگویم که با کتابی روبه رو خواهید شد که می توان به شخصیت پردازی آن نمره صد و محتوای آن نمره صفر داد. همین!


          

            داستانی معمولی و پایانی قابل حدس، البته با شخصیت‌پردازی‌ای جالب. 
اما مملو از شوخی‌های اروتیک و منزجر کننده -البته به نظر من!- که باعث شد کتاب خیلی دیرتر از حالت معمول تمام شود. 

[بامدادِ ۲۸ام بهمن‌ماه ۹۸
          

            این کتاب رو خیلی وقت پیش خوندم، اما یه دوستی باعث شد که دوباره یادش بیوفتم و بخوام یادداشتی براش بنویسم.
بین کتابای فارسی که از نشر چشمه خوندم، بی‌محتوا ترین بود و نپسندیدم. با این حال تا آخر خوندمش شاید که چیزی نصیبم بشه اما تنها چیزی که نصیبم شد، الفاظ رکیک و اصطلاح هایی بود که نسبت میدادن و خب این به دلم ننشست و اصلا خوشم نیومد. فقط میتونم بگم اینم داستان یه خانواده‌ی بدبخت دیگه بود به نظرم ثبات روانی نداشتن.🫠 
          

            کانی می میره و شوهرش ضیا تا سومین روز که از مرگش میگذره و میتونن دفنش کنن درباره زندگیش با کانی و فکر ها و توهمات خودش صحبت میکنه.
همه ی شخصیت های این کتاب بی ادبن و بهم توهین می کنن
ضیا زنباره ست و کافیه چشمش به یه زن بیفته تا شروع کنه راجع بهش حرف زدن و توهم زدن
کانی چاق بوده و بدترین توهین ها رو از طرف تمام خانواده ضیا و خود ضیا به خاطر بدنش تحمل میکرده
تمام زن های این کتاب مایل بودن خودشون رو به ضیا آویزون کنن و نویسنده هیچ جا نمیگه که ضیا چه ویژگی خاصی داره که صد البته هر چی پیش میریم میبینیم هیچ چیز خوبی در اون وجود نداره 
ضیا در نتیجه مصرف مواد مخدر و حتی بدون مصرف اون از توهماتی حرف میزنه که میشه گفت خیلی چرت و پرتن و اصلا جذابیتی به کتاب اضافه نمیکنه .

          

            من نمی‌دونم نویسنده‌ها، بعضی‌هاشون، رسالتشون برای نوشتن چیه؟! چه هدفی دارن؟!
به‌زوووور این کتاب رو تا فصل ۱۹ خوندم. هیچی نداشت، اصن نمیدونم چرا چاپ شده؟ توقیف شده؟ دوباره چاپ شده؟!

کاش می‌شد مغزم رو بشورم، که یادم بره چی خوندم.🤯