معنی بی طرف بودن را درست متوجه نمی شوم. بی طرف سفرنامه نوشتن یعنی این که اگر کسی دیگر هم بود همین را می نوشت؟ خوب این طوری که همه ی آدم ها باید مثل هم ببینند و فکر کنند!
سفرنامه ی خوبی است و آمریکا را از  دید سید مجید حسینی نشان می دهد.  که البته به نظر من خوب است. اصلا به همین دلیل است که می خواهم سفرنامه های مختلفی درباره ی آمریکا بخوانم. که آمریکا را از زوایای مختلف ببینم. و این که افکار و اعتقادات آدم ها از خودشان جدا نیست که هر وقت خواستن آن را کنار بگذارند و بعد دوباره برش گردانند. 
مسلما نویسنده نکاتی بیان کرده بود که قبول دارم و نکاتی که قبول ندارم.  ولی خواندن این کتاب را توصیه می کنم برای خواندنِ به قول نویسنده داستان من از آمریکا.

پی نوشت: گرافیک کتاب و عکس ها خیلی خوب بودند:)
        

          نویسنده به قول خودش اول سعی کرده بی طرفانه بنویسد ولی بعد کم کم با طرف می شود! و البته به شخصه باطرفی اش را بیش تر دوست داشتم، چون با طرفی منصفانه و منطقی ای بود. کتاب از نیویورک شروع می شود و بعد از آن هم 7 ایالت دیگر. چیزهای خاصی در طول این سفر برای نویسنده مهم تر بوده و بیشتر در مورد آن ها نوشته است: مناظر طبیعی، دانشگاه ها، موزه ها، و رفتارهای اجتماعی مردم. در طول فریم های کتاب (هربخش کتاب یک فریم نام دارد) رویه ی تقریبا یکسانی وجود دارد، اول نمای ظاهری و بعد هم تحلیل نویسنده در مورد آن. و در پایان هر فریم، چند فریم عکس از موضوع مطرح شده در آن فریم! از 258 صفحه ی کتاب، 107 صفحه به عکس ها اختصاص دارد و از نظر کسانی مثل من که ذهن به شدت تصویری ای دارند، ترکیب کلمات و تصاویر یک نکته ی مثبت برای سفرنامه محسوب می شود.

فریم های کتاب به طور متوازنی شامل نکات مثبت و منفی این سرزمین اند. در کل به نظرم کتاب خواندنی و مفیدی بود مخصوصا اگر به نکات مثبت نقل شده در کتاب به دید عوامل موثری نگاه کنیم که در هر جایی پیاده شوند باعث بهبود می شوند، و نه با دیدگاه آدم های مسحور و شیفته ی ینگه دنیا!

این هم جملاتی از فریم بیست و سوم کتاب که وجه تسمیه ی کتاب را هم روشن می کند:

«مک دونالد» ظاهر کشوری است که «وجه عامش» را صادر می کند و «وجه خاص اش» را وارد می کند، دانشگاه های آمریکایی، تنها در آمریکا هستند و بس و همبرگر و کوکاکولای آمریکایی دنیا را برداشته. «همبرگر و کوکا» را صادر می کنند و جوان باهوش و مستعد شرقی را «وارد» و این یعنی بهترین تجارت و این است که مردمان این سرزمین مردمان سهل و ممتنعی هستند، هم عامه و ساده اندیش، هم باهوش، پیچیده و فرصت ساز.
        

          سفرنامه سید مجید حسینی از سفرش به آمریکا. او در این سفر به ایالت ها و شهرهای مختلفی رفته و مشاهداتش در مورد احوال و احساسات مردم و مکان ها را در این کتاب بیان کرده است. کتاب خوب و جذاب و جالبی است
        

          اندر حکایت صادرات و واردات آمریکا 
        

          "به نام خدا"
می گویند تعریف یک ناشناخته با تشبیهش به شناخته شده هاست.
 بهترین تشبیه برای "هاروارد | مک دونالد" "نیم دانگ پیونگ یانگ" است .
چرا که  آمریکا و کره شمالی هردو برای ما ایرانی ها جذابیت خاصی دارند ، زیرا دو روایتِ سیاسیِ خاص از هردویشان دست به دست می شود که همه شنیده اند. 
و هردویِ حسینی و امیرخانی سفرنامه خشک خالی ننوشته اند و به تناسب  موقعیتِ سفر ، تحلیل هایشان از آن سرزمین را آزادانه بیان کرده اند و کاملاً «طرفدار» با مسائل برخورد کرده اند.
و همین «طرفدار» بودنشان است که سفرنامه را از گزارش صرف ،  به تأملات  شخصی تبدیل کرده و به  ارزش کتاب اضافه کرده .
همچنین طنز و ریزبینی منتقدانه ای که مشخصه سفرنامه های امیرخانی ست در این اثر حسینی هم دیده می شود . هر چند که  اینجا حسینی بیشتر ریز بین و منتقد است تا طنزپرداز .

بخش هایش کوتاه کوتاهند و برای مخاطبان بی حوصله انتخاب خوبی است .
بهترین بخش کتاب هم «مک دونالدیزیشن» بود.

پ.ن: تصاویر  «هاروارد | مک دونالد »  به مراتب بیشتر از «نیم دانگ پیونگ یانگ » است و این البته به تفاوت کره شمالی و آمریکا بر می گردد.
        

          یه سفرنامه مفید، جذاب و دوست داشتنی
        

          سفرنامه یی با نکات جالب و خواندنی از آقای حسینی ... 
میشه از این کتاب جمله ها یاد گرفت ... 
        

          از نظر تکه تکه بودن روایت‌ها بیشتر شبیه گزارشه ولی از نظر زبانی کاملاً سفرنامه‌ست که با توجه به رشته و تخصص نویسنده به خوب موردهایی اشاره و پرداخته شده.
خلاصه هرچی که هست از منصور ضابطیان بهتره.