یادداشت سید محمد بهروزنژاد

        "به نام خدا"
می گویند تعریف یک ناشناخته با تشبیهش به شناخته شده هاست.
 بهترین تشبیه برای "هاروارد | مک دونالد" "نیم دانگ پیونگ یانگ" است .
چرا که  آمریکا و کره شمالی هردو برای ما ایرانی ها جذابیت خاصی دارند ، زیرا دو روایتِ سیاسیِ خاص از هردویشان دست به دست می شود که همه شنیده اند. 
و هردویِ حسینی و امیرخانی سفرنامه خشک خالی ننوشته اند و به تناسب  موقعیتِ سفر ، تحلیل هایشان از آن سرزمین را آزادانه بیان کرده اند و کاملاً «طرفدار» با مسائل برخورد کرده اند.
و همین «طرفدار» بودنشان است که سفرنامه را از گزارش صرف ،  به تأملات  شخصی تبدیل کرده و به  ارزش کتاب اضافه کرده .
همچنین طنز و ریزبینی منتقدانه ای که مشخصه سفرنامه های امیرخانی ست در این اثر حسینی هم دیده می شود . هر چند که  اینجا حسینی بیشتر ریز بین و منتقد است تا طنزپرداز .

بخش هایش کوتاه کوتاهند و برای مخاطبان بی حوصله انتخاب خوبی است .
بهترین بخش کتاب هم «مک دونالدیزیشن» بود.

پ.ن: تصاویر  «هاروارد | مک دونالد »  به مراتب بیشتر از «نیم دانگ پیونگ یانگ » است و این البته به تفاوت کره شمالی و آمریکا بر می گردد.