مجموعه، خیلی خوب شروع شد. سه-چهار داستان اول واقعا خوب بودن. عمیق و در دادوستد با اساطیر و مسائل فرامتنی. البته نوع داستان‌ها حادثه‌ی بیرونی کمتر داشت اما ماجراهای درونی داستان و این استفاده‌ی استادانه از اسطیر جدا فوق‌العاده بود. دو داستان بعدی، متوسط روبه‌پایین بودن و باقی داستان‌ها نزول شدیدی رو تجربه کردن. تا جایی که سه چهار داستان آخر رو(جز داستان آخر، دوئلی دیگر) به‌سختی خوندم.

خلاصه که بروخس، بورخس است؛ اما نه در همه‌ی داستان هاش.
          

            به نام او

بدترین کتابی ست که از مجموعه داستانهای بورخس گرداوری و ترجمه شده 
و قاعدتا بدترین انتخاب برای شروع بورخس خوانی
و خب من این اشتباه را کردم و فاصله بسیار زیادی جهت خواندن دیگر آثار این نویسنده بزرگ برای من  ایجاد شد.
دلیل هم دارد هرچه داستان خوب و قوی از بورخس بوده پیش از این توسط میرعلایی و سیدحسینی ترجمه شده و میرعباسی که دعو ترجمه داستان ترجمه نشده داشته عملا چیز دندان گیزی گیرش نیامده
کتاب تنها یک داستان خوب دارد آنهم پیش ازاین توسط میرعلایی ترجمه شده
اگر تمام آثار بورخس را خوانده اید این را هم بخوانید
در غیر این صورت توصیه نمیشود
          

            از بورخس سخت‌نویس چه انتظاری میشه داشت؟
ولی یکی از داستان‌هارو خیلی دوست می‌داشتم (اگر بشه بهشون گفت داستان) به دلیل شباهتی که به حقایق دین من داشت؛
« کلمه جسم گردید تا انسانی باشد میان انسان‌های دیگر و ایشان مصلوبش کنند و به‌واسطه او بخشوده شوند. از رحم زنی عامی تولد یافت و برگزیده شد، نه فقط برای آن‌که محبت را تعلیم و ترویج دهد، بلکه برای آن‌که #شهادت را متحمل شود».
          

            اولین اثری بود که از بورخس خوندم و با توجه به تعریفی که از بورخس داشتم با اشتیاق شروع کردم. اما همان اول ناامید شدم. داستانهایش برایم گنگ بود و به هیچ وجه نتوانستم با آنها ارتباط بگیرم. به هر حال تمام شد و تا ته کتاب جانم کنده شد اما همان بهتر بود که نمیخواندمش. در فهم آن خیلی به زحمت افتادم و تهش هم چیزی دستگیرم نشد. شاید بعدها دوباره بخوانمش...