کتاب به بررسی زندگانی هشت تن از بزرگترین فیلسوفان جهان(روسو،شوپنهاور،نیچه،راسل،ویتگنشتاین،هایدگر،سارتر و فوکو) می پردازه. و بیانگر این است که هر کدام از آن ها در کنار شخصیت والای علمی و آکادمیک دارای پاشنه آشیل و نقاط تاریکی نیز بودند که گاهی از منطق وتعادل خارج می شده. اگه علاقه مندید تا حدودی با زندگانی و اندیشه های این فلاسفه آشنایی پیدا کنید بد نیست تا به این کتاب یه نگاهی بندازید.

(زندگی کار پر مشقتی است، من تصمیم گرفته ام آن را صرف شناختنش کنم.)
"از نامه های آرتور شوپنهاور در سال ۱۸۰۹"
        

          این کتاب همونطور که مشخصه کتاب فلسفه نیست، کتابی در مورد فلاسفه هستش.
فلسفه و آشنایی با آرای فیلسوفان برام همیشه جذاب بوده و گاه به گاه هم میرم سراغش، اما بیشتر از اون، این سوال که چ شد که فلان نفر اینگونه شد برام جذاب تره. پرداختن به زندگی فیلسوفان یا آدمهای بزرگ همیشه جذابیت بیشتری برام داشته. میزیت این کتاب این بود که زندگی نامه هستش، اما از اون مهمتر بخشی از زندگی که خیلی گفته نمیشه و البته سعی میشه سانسور بشه، از این نظر خیلی خوبه.
زندگی فیلسوفان غربی همیشه چالش های زیادی داشته، عمده اینها مشکلات روانی مثل دوقطبی و اینها پیدا کردن و البته مشکلات اخلاقی هم که موضوع کتاب حاضر هست، موضوع مهمی هستش.
پیشنهاد میکنم اگر فردی از فلاسفه براتون ارزشمنده، این بخش از زندگیشم ببینید، خوبه. میشه حتی فقط یه بخش کتاب رو به صورت گزینشی خوند و فقط با یکی از این آدمها که براتون مهمتره، آشنا بشید.
هر چند نقد تفکر مهم تر از نقد فرد هست، اما این کمک میکنه که گرفتار بت انگاری از یه فرد نشیم. این موضوع مهمیه و به آزادگی فکر کمک میکنه
        

          بار دیگر فهمیدم نقد روانشناختی اهمیت چندانی ندارد و نباید به آن بهای زیادی داد. مگر برای خود مراجع و درمانگرش.
بیشتر نوعی زنگ تفریح یا یک کلاغ، چهل کلاغ سرگرم کننده در مورد فیلسوفان است.
        

          لزوما همه اونهایی ک خوب حرف میزنن، خوب زندگی نمیکنند
        

          سوال بزرگی که نویسنده برای مخاطب خود ایجاد میکند و در پس گفتار نیز انچنان که باید از پس حل کردن آن بر نمیاید این است که چگونه میشود در راه شناخت صحیح به انسانهایی اعتماد کرد که آنچنان غرقه در تباهی و فساد و حماقت بوده اند که شبهه عدم تعادل ذهنی در انها میرود؟

        

          سرانجام خواندن این کتاب رنج آور به پایان رسید. خواندن این کتاب مثل خواندن یک روزنامهٔ حوادث و مواجه شدن با جنایات دردآور آن است، برخلاف این که مجرمین روزنامه معمولن فیلسوف و دانشمند نیستند! اما این کتاب دربارهٔ جنایات یا خصوصیات ضد انسانی افرادی است که احیاناً فیلسوف لقب می‌گیرند و نابغهٔ دهر خوانده می‌شوند. راستش را بخواهید، به موازات خواندن شرح احوال برخی از فیلسوفان بدکردار، حالم منقلب می‌شد و سراسر وجودم را نفرت فرا می‌گرفت، خاصه آن که مدام فیلسوفان پاکسرشت و پاک رفتار و پاک قلب خودمان را به یاد می‌آوردم که عمری را با مناعت طبع و پرهیزکاری و وفاداری سپری کرده بودند: مردانی که حتی نام بردن از آن‌ها در کنار نام این به اصطلاح فیلسوفان، توهین به آن‌ها است و من نامی از آن‌ها نخواهم برد. 

«آیا تو چنان که می‌نمایی هستی؟» را باید از این فیلسوفان پرسید! برتراند راسل که زمانی به عنوان سفیر صلح شناخته می‌شد، به خاطر شهوت‌رانی سیری ناپذیرش، قلب هزاران زن را شکست و بارها زندگی‌هایی را با فریفتن زنان شوهر داری فروپاشاند. ویتگنشتاین که خود را دوست دار دانش معرفی می‌نمود، به محض مواجهه‌ی با هرگونه مخالفت و انتقاد، منتقد را به باد تحقیر می‌گرفت. براساس دیدگاه اصالت وجودی سارتر، انسان ماهیت از قبل تعیین شده‌ای ندارد و با اعمال و انتخاب هایش مشخص می‌کند که چه موجودی است و بر این اساس، احتمالن باید او را خوکی پست بدانیم که از هیچ نیرنگی برای فریفتن زنان و تجاوز به آن‌ها خودداری نمی‌کرد (به کتاب رابطهٔ ننگین مراجعه شود) و هایدگر را نه فقط باید به خاطر حمایت از نازیسم بلکه به خاطر خیانت های مکرر به زن‌های مرتبط به آن‌ها سرزنش نمود.

حتی نمی‌دانم باید خواندن این کتاب را پیشنهاد کنم یا نکنم. این کتاب چیزی به جز خشم و تأسف خوردن به حال این شبه روشنفکران را برایتان به ارمغان نخواهد رفت و چه کلمه‌ی مظلومی است این روشنفکر که غالباً بر تاریک‌فکرترین افراد نسبت داده می‌شود.

نویسنده‌ی کتاب در مقدمه می‌گوید که رفتارهای شنیع این فیلسوفان نمی‌تواند گواهی برای خطا بودن اندیشه‌هایشان باشد، اما خودش در متن کتاب، با استفاده از اعمال آن‌ها،‌ حفره‌های فلسفه‌ی ایشان را آشکار می‌کند. جدای از این، آشنایان با حکمت متعالیه می‌دانند که تنها شرط فهم و درک واقعیت‌های متعالی هستی، خواندن و فکر کردن نیست و برای کسب چنین فیوضی آمادگی روحی لازم است و کجا فکری که مدام در هوای شهوت می‌چرد، می‌تواند از چشمه‌ی پاک حقیقت بنوشد؟!
        

          بخش راسل خیلی روشنگر بود (:
        

          پیش فرض اصلی کتاب اینه که شما بد نیست نگاهی هم به گذشته فیلسوفانی داشته باشین که حرفهای جذاب و بزرگی رو میزنن چون که شخصیت اصلیشون و گذشتشون ممکنه تو عقایدشون تاثیراتی داشته باشه.... ولی این‌کتاب یه دلگرمی خیلی بزرگ به من داد و اون دلگرمی این‌بود که انسانهای نابغه هم موجوداتی عادی مثل ما هستن و اونها هم پشت نبوغشون زخم‌های عمیقی خوابیده و هیچ‌فرقی با ما انسانهای عادی ندارن. پس بهتره که از بابت‌ زخم‌هامون خجالت زده نباشیم و واقعا سعی کنیم به پتانسیل واقعیمون برسیم.