در طول جلدها خیلی از این‌که همه‌چیز با سرعت و ریتم خاصی پیش می‌رفت خوش‌حال بودم اما برای جلد آخر نظرم کاملا متفاوته.. دلم می‌خواست طولانی‌تر باشه و حتی می‌تونست چند چپتر دیگه هم ادامه پیدا کنه.. 
*گرچه جای بدی هم تموم نشد و پایان دلپذیری بود*
فقط به‌عنوان جلد پایانی، کوتاهی ماجرا بیشتر از قبل به چشم میومد و خیلی چیزها نگفته باقی موند مثل مارمولک مرموز داستان! 
خوش‌حالم که این مجموعه رو خوندم و با دردسرسازترین دانش‌آموز‌های مجیستریوم آشنا شدم. گرچه امیدوارم دردسرها تا کالجیوم دنبالشون راه نیوفته👩🏻‍🦯 
        

          مجیستریوم تموم شد :) 
دلم براش خیلی تنگ میشه. 
این جلد آخر رو خیلی خیلی دوست داشتم. 
کالم شخصیتش خیلی پیشرفت کرده بود و بنظرم داستان اصلا کلیشه‌ای پیش نرفت. از اینکه نویسنده‌ها داستان رو خیلی کش ندادن واقعا راضیم. و خب کلا شخصیت‌ها بزرگ تر شده بود، شبیه کتاب‌های قبلی نبود که واقعا بچه بودنشون رو حس کنی (اینی که گفتمم نکته مثبته چون اونا واقعا بچه بودن و باید احساس می‌شد بچه بودنشون.)
خلاصه که شما هم رفتید تو لیست بهترین کتاب‌های تخیلی‌ای که خوندم.
        

          خداحافظ کالم هانت، خداحافظ تامارا رجبی، خداحافظ آرون استوارت، خداحافظ جاسپر د وینتر. و حتی الکس:) دلم خیلی براشون تنگ میشه و نمیدونم این چند روز چطوری گذشت فقط می‌دونم برخلاف انتظارم خیلی زود پنج جلد تموم شد و واقعا از تموم شدنش ناراحتم . دیگه خبری از کال و کله‌شق بازیاش، تامارا و بی اعصابیش، آرون و خوشبینیش و جاسپر و خودشیفتگیش نیست.
خیلی از سوال‌هام درمورد این مجموعه بی ‌جواب موند، شایدم خودم نمیخوام به جوابشون برسم تا همیشه تو قلبم بمونه و فراموششون نکنم🥲
خلاقیت از این کتاب می‌باره، ایده‌ نویسنده‌هاش بشدت خفن بوده از اسم هر جلد بگیر تا روند کلی داستان. 
هر سنی این کتاب و بخونه عاشقش میشه.. 
نیمه دوم این جلد باعث شد پروانه‌ها  تو قلبم به پرواز دران، انقدر که قشنگ بود🥲🩵
خطاب به کال: scary my god, you're divine:))) 
واجبه هر فانتزی خونی این مجموعه‌ رو بخونه. با ناراحتی شخصیتا ناراحت میشید؛ با خوشحالیشون، خوش‌حال:) 
        

          happy ending 🤩
 .
.
.
حقیقتا داستان جذاب و خوبی بود ،هرچند حس میکنم اگر توی سن پایین تری  مجموعه رو میخوندم این جذابیت خیلی خیلی بیشتر میشد مخصوصا جلد اول و دوم رو.
.
چیزی که خیلی برام جالب بود شخصیت پردازی کتاب بود (لازم نیست همیشه قهرمان  داستان ی شخصیت و قیافه پرفکت داشته باشه و که همه رو مجذوب خودش بکنه).
.
.
.
.
. اسپویل:
.
.
.
.
چقدر از بازگشت فوق‌العاده ارون خوشحالم😍😍
        

          پنجمین و آخرین جلد از مجموعه‌ی مجیستریوم رو هم تموم کردم. همه‌ی اون حیرت‌کردن‌هام، ابراز احساسات‌های باصدا و بی‌صِدام که:«نه! نباید این‌طور می‌شد!»، جیغ‌های خفه‌ام، استرس و هیجانم برای خوندن صفحه‌ی بعد، شب‌بیداری‌هام، قربون‌صدقه‌ی شخصیت‌ها رفتن‌هام، نفرت‌هام و دلسوزی‌هام، تو این نقطه دیگه به پایان می‌رسن.
اما نه، داستان من و مجیستریوم این‌جا تموم نمی‌شه. آرون، کال و تامارا، هر اتفاقی هم که توی داستان براشون افتاده باشه، باز تو قلب من جا دارن. حتی جاسپر و گواندا، روان، جریکو! حتی استاد روفوس. هنوز هم می‌تونم درباره‌ی مجیستریوم بنویسم، اتفاقاتی که افتاد رو مرور کنم، کتاب چاپی رو از بین بقیه‌ی کتاب‌ها بردارم و بغلش کنم، و درباره‌اش حرف بزنم. (اگه خدا بخواد و اطرافیانم هم گوش بدن البته.) 
این جلد رو دوست داشتم. البته این موضوع هم بی‌تاثیر نیست که اتفاقی که می‌خواستم و منتظرش بودم، بالاخره رخ داد. این جلد تونست منو دنبال اتفاقات بکشونه، وجودم رو از استرس و هیجان پر کنه، از شدت بهت و حیرت میخ‌کوبم کنه (طوری که تا مدتی با چشم‌های گرد و قلنبه به اطرافم نگاه کنم)، تونست گاهی منو بخندونه حتی، تونست کاری کنه دوستش داشته باشم و بله؛ پنج‌ستاره‌ی کامل رو ازم می‌گیره.
        

          تموم شد:))))
واقعا تموم شد؟این همه ماجرا؟داستان؟خوشی و ناراحتی ها؟
دلم بدجور واست تنگ میشه:))))
فقط کاشکی...کاشکی یکم این جلده بهتر جمع میشد ولی من در هر صورت امتیازمو از این کتاب کم نمیکنم:)))
        

          این مجموعه و تمام شخصیت های خوب و بدش همیشه توی قلب من می مونه .❤