جزئیات فعالیت

      یه کتاب دیگه دارم به نام «ویتگنشتاین متقدم و عرفان» که البته هنوز نخوندمش ولی چشم بسته عرض می‌کنم که ربط و نسبت وثیقی با این کتاب داره. چطور؟ این آقای لودویگ خان آدم عجیب و جالبی بوده. فلسفه‌اش هم به نظرم خیلی خیلی عرفانیه و خودش هم آدم درگیری بوده. با زندگی، با وجود، با عقل، با اخلاق و تصمیم‌گیری و .../ فصل ۱ کتابش که در مورد حکمت بود مجموعه‌ای از گفته‌ها و نوشته‌های ایشون درباب حکمت و فهم و تفسیرش از حکمت بود. به چند موردش مختصرا اشاره می‌کنم: ۱-نزدیکی حکمت به حماقت و نه هوشمندی. چون با پرسیدن سوال‌های سخت قرین است. ۲-مؤلفه اصلی حکمت، خودشناسی است. ۳-دین‌داری ذو مراتب است و هرکسی باید در مرتبه‌ی مناسب خودش بایستد. ۴-هر آنچه رنگ و بوی عرفانی به آثار ویتگنشتاین می‌ده احتمالا یه ربطی به دوگانه‌ی «گفتن-نشان دادن» داره که خود این بابا شدیدا طرفدار دومیه و البته که غالب فلاسفه(و حتی اندیشمندان شناخته‌شده و برجسته) در وجه اول پررنگ‌تر ان.