جزئیات فعالیت

      ۱. ترکیب گذشته و حال: با استفاده از فلاش‌بک و روایت ترکیبی که بین گذشته و حال رفت‌وآمد می‌کنه، می‌شه نمایشنامه رو جذاب‌تر کرد. با نشون دادن تضاد بین وضعیتی که قبلاً ویلی و پسراش داشته‌ن با حالی که الان دارن، می‌شه اون غم و خستگی و ناامیدی رو که میلر می‌خواد منتقل کنه، درک کرد. 
۲. تمرکز بر روابط انسانی و عاطفی شخصیت‌ها: شخصیت‌ها خیلی واقعی هستن. کشمکش‌ها از نوع فردبه‌فرد و بین خانواده و دوستانه (مثل همه پسران من). 
۳. با یک پراپ ساده مثل جوراب می‌شه کلی حرف زد! به‌جای حرف مستقیم دربارهٔ احساس عذاب وجدان ویلی، با نشون دادن همسرش که داره جورابا رو وصله می‌زنه، متوجه گناه ویلی می‌شیم. همین یه اشارهٔ کوچیک و فریادی که ویلی ناگهان سر زنش می‌زنه به اندازهٔ یه نمایشنامهٔ کامل تکان‌دهنده و تاثیرگذاره! 
۴. از صداهای خارج از صحنه می‌شه برای روایت استفاده کرد. روی صحنه هم می‌شه ذهنیت شخصیت و حالات روحیش رو نشون داد. این تداعی‌های ذهنی و خیالات و خاطرات ویلی و به طور کلی تمهیدات ایچنینی، تفاوت یه درام‌نویس قوی و یه نمایشنامه‌نویس متوسط رو نشون می‌ده. نویسندهٔ نمایشنامه باید به امکانات صحنه فکر کنه و بتونه نحوهٔ اجرای نمایش رو تصور کنه.