جزئیات فعالیت

      حقیر هرچی بیشتر شاهنامه میخونم، بیشتر نمی‌فهمم که فردوسی شاهنامه رو خیلی شیعی قرائت کرده یا که ما تشیع رو ایرانی کردیم ( این دومی به نظرم درست‌تره). به این ابیات دقت کنید:

«بدو گفت گیو ار تو کیخسروی
نبینی ازین آب جز نیکوی

فریدون که بگذاشت اروند رود
فرستاد تخت مهی را درود

جهانی شد او را سراسر رهی
که با روشنی بود و با فرهی

چه اندیشی ار شاه ایران توی
سرنامداران و شیران توی

به بد آب را کی بود بر تو راه
که با فر و برزی و زیبای گاه

اگر من شوم غرقه گر مادرت
گزندی نباید که گیرت سرت

ز مادر تو بودی مراد جهان
که بیکار بد تخت شاهنشهان

مرا نیز مادر ز بهر تو زاد
ازین کار بر دل مکن هیچ یاد

که من بیگمانم که افراسیاب
بیاید دمان تا لب رود آب

مرا برکشد زنده بر دار خوار
فرنگیس را با تو ای شهریار

به آب افگند ماهیان‌تان خورند
وگر زیر نعل اندرون بسپرند

بدو گفت کیخسرو اینست و بس
پناهم به یزدان فریادرس

فرود آمد از باره‌ی راه‌جوی
بمالید و بنهاد بر خاک روی

همی گفت پشت و پناهم توی
نماینده‌ی رای و راهم توی

درستی و پستی مرا فر تست
روان و خرد سایه‌ی پر تست

به آب اندرون دلفزایم توی
به خشکی همان رهنمایم توی

به آب اندر افگند خسرو سیاه
چو کشتی همی راند تا باژگاه

پس او فرنگیس و گیو دلیر
نترسد ز جیحون و زان آب شیر

بدان سو گذشتند هر سه درست
جهانجوی خسرو سر و تن بشست»

دو عنصر خیلی مهم تو این چند بیت وجود داره:
۱- گیو به کیخسرو متذکر میشه که اگه تو اون شاه از نسل فریدون باشی پس آب هم مسخر توعه و نباید برای رد شدن ازش مشکل داشته باشی که اتفاقا به سلامتی هم از آب رد میشن. 
مشاهده میکنید که به چه نحو عناصر به علت فره ایزدی در اختیار کیخسرو قرار دارند. همون طور که ما در القاب امام عصر صاحب العصر و الزمان و ... داریم.

۲- اگر من شوم غرقه گر مادرت
گزندی نباید که گیرت سرت
حد اعلای ولایت مداری گیو رو در این ابیات مشاهده میکنید. نظیرش میشه «بِأبى أَنْتُمْ وَ اُمّى وَ أهْلى وَ مالى وَ اُسْرَتى».