یادداشت‌های Fateme Ghasemi (93)

          This is literally the first manga I read... and I should tell you I LOVED IT! 

(I didn't even start with volume 1 -- this was the only volume with physical copy at hand. Ended up loving it, and just started reading volume 1.)
        

          Backed up by research and scientific evidence, the book shows a guaranteed and not so crazy system to solve the problems of type 2 diabetes and obesity at the same time. Having suffered several failures in the weight loss journey, I’m looking forward to seeing the actual effect applying this would have on my body..
        

          بلیو می اُر نات برای مامان ها هم خوبه:)) برای بابای کودک خریدم، ولی نهایتا خودم دارم میخونمش بیشتر -جالباشو برا باباش تعریف میکنم :)))
_______
یه جاهایی ش رو اسکیپ کردم چون واقعا به من ربطی نداشت/ باعث ایجاد توقع میشد :))
ولی در نهایت چیزای زیادی داشت که به نظرم یادگیری شون خوب بود.راضیم ازش.
_______
انصافاً تحسین برانگیز نیست اینکه در طول این همه نسل همیشه نوزاد هایی بودن که با این همه شکنندگی، زنده موندن و این زنجیره ادامه پیدا کرده تا به ما رسیده؟ مخصوصا اینکه این سیستم در نسل های اول بیشتر بر اساس غریزه ی ادامه نسل و بقا کار میکرده ... حیرت انگیز نیست؟
        

          نمیدونم چرا این نسخه ترجمه شده به فارسی ای که من دارم حدودا صد صفحه س ولی انگلیسی ش رو اینجا زده حدودا 400 صفحه.  و کلی ناراحت شدم که (احتمالا) ورژن "خلاصه" ی ترجمه ش رو دارم. و نمیدونم که چه معنی ای داره که یه کتاب ِ فور دامیز بخواد خلاصه شه. امیدوارم در اشتباه باشم.
ولی در کل، این کتاب خوبه برای آدم دیابتی... که بدونه چی داره توی بدنش میگذره و داستان از چه قراره کلا. مخصوصا با وضعیتی که با بعضی دکترهای عزیزمون داریم و ازشون بخوایم هم بیشتر از یه حدی توضیح نمیدن در مورد بیماری آدم.
        

          Such a relief to see you're not alone in this boat.

Even though I expected deeper stuff than what was provided, it interestingly did not disappoint me. It sort of reassured me that I'm not alone in this, and sometimes that's just what you need at the moment.
        

          I didn't see it coming, but this actually made me laugh:))
        

          من عاشق این کتاب بودم......
        

          نویسنده سعی دارد در مورد دوستی بنویسد، اما این تنها چیزی نیست که از کتاب بر می آید . داستان در مورد یک پیرمرد حدودا هفتاد ساله است که چهل و یک سال به انتظار بازگشت "دوست"ش نشسته است و حالا " دوست"ی که 41 سال پیش بدون هیچ حرفی او را ترک کرده باز میگردد. در این میان بر پیرمرد آشکار شده که دوستش روز قبل از رفتن، قصد کشتنش را داشته و این ماجرا ربطی به همسرش هم دارد.
نویسنده خیلی سعی میکند که در مورد دوستی حرف بزند اما به نظرم خیلی هم موفق نیست. 
در داستان عدم توانایی" صحبت کردن" شخصیت ها توی چشم می خورد. به نظر می رسد این عدم توانایی  نشانه ای از غرور باشد، اما از نظر من بیشتر عدم تکامل شخصیت هر سه بازیگر داستان را نشان می دهد تا غرور.
کتاب بیشتر  از اینکه جوابی برای سوالات خواننده ارائه بدهد،در ذهن خواننده سوال ایجاد می کند و سوال ها را گاها بی جواب می گذارد تا خواننده خود جواب ها را بیابد. 
در نهایت به نظرم برای خواندن خیلی هم بد نیست..
        

          اوایل کتاب فک میکردم با کتابی مثل دنیای سوفی سر و کار دارم که با ملاحت تمام مفاهیم (این بار ریاضی) رو ساده کرده و در بطن داستان جا داده... ولی نه....
دید پروفسور رو دوست داشتم و با تمام وجود حسش کردم. عاشق پروفسور شدم و بعدها از وقتی نوار حافظه ش کوچکتر شد، بغض ولم نکرد.:) فکر میکنم این احساسات برای چنین کتابی زیاد باشه. و نمیدونم چی باعث این همه حس به این کتاب شده..
به هرحال.. نویسنده راوی واقعا خوبیه،  و داستان یک لحظه هم خسته کننده نشده.
در نهایت، اوصیکم..
        

          کتاب شامل مثال های خوبی است که باعث جا افتادن مطلب در ذهن خواننده میشود.
 سختی مطالب شیب ملایم و قابل تحملی دارد. 
در صورت اشتراک مباحث،جهت تدریس قابل تحمل است.

تنها ترجمه ای که دیدم ترجمه سپیدنام بود که نسبتا "بد" بود.
        

          تحول شخصیت ها جالب بود ولی خوب پرداخته نشده بود.
داستان اساسا داستان جذاب یا خوشایندی نبود.ولی نحوه روایت قابل قبول بود.
جدا از این، خلاصه ی پشت جلد شدیدا گمراه کننده بود.
و در نهایت، حیف که تفاوت بین rate نکردن و صفر تا ستاره دادن مشخص نمیشه....
        

          اولش با اینکه حسابی لذت برده بودم میخواستم بهش چهار ستاره بدم که "خب حالا اینایی که گفتی اصلا خیلی هم عالی و عین حقیقت،حالا چیکار کنیم؟" اما بعد که بیشتر فکر کردم به نظرم رسید که کارکرد طنز احتمالا اینجا ارائه ی راه حل نباشه و بیشتر بخواد صورت مسئله رو پررنگ و واضح نشون بده. این شد که نظرم به "پنج ستاره"  تبدیل شد.
شاید جزو اولین طنز هایی بود که خوندم و پسندیدم. در واقع در تمام طول کتاب یک حالت "so true"  گونه ای جلوی چشمم میومد همه گفته های نویسنده در مورد ما. توصیه میکنمش؛ و دوست دارم بقیه کارها ش رو هم بخونم.
        

          با توجه به اینکه خودم فعلا آلزایمر ندارم نمی تونم بگم چقدر احساس کسی که این بیماریو داره رو منتقل کرده، ولی حس میکنم با خوندن این کتاب بیشتر درک میکنم اون چیزی رو که توی ذهن یه آدم آلزایمری میگذره. به نظرم خیلی خوبه که دردی که خود فرد بیمار می کشه رو تصویر کرده. و اینکه واقعا وحشتناکه. یه جایی توی کتاب میگه که حاضرم بیماریمو با سرطان عوض کنم، حیف که نمیشه. و من واقعا وقتی خودمو جاش میذارم دقیقا به همین نتیجه می رسم..
کتاب نکته ی ادبی خاصی نداشت ولی هم به موضوع واقعی و مهم و دردناکی پرداخته بود و هم به شدت روون و پرکشش بود، و خب نهایتا من نتونستم از شروع تا پایان کتابو زمین بذارم..

یه کم شاید خوندنش دردناک و اشک به چشم آور باشه ولی توصیه ش میکنم.
+در نهایت مرسی از عارفه بابت قرض دادن کتابش بهم.
        

          ترس و وحشت مردم و واکنش های عجیب و غریب و سودجویی ها و..  رو خوب توصیف کرده بود.تنزل آدم از زندگی انسانی تا سطح حیوان در مواجهه با یک پدیده ناشناخته آدم رو به فکر فرو میبرد.
 پایان ش رو دوست نداشتم. منتظر بودم که در پس پایان این ماجرا پیامی وجود داشته باشه.ولی نتونستم ببینمش.
        

          کتاب زبان کاملا ساده و قابل فهمی داره حتی برای کسی که هیچ درکی از ریاضیات نداره. شامل سه گفت و گو ئه. که اولی بیشتر در مورد چیستی ریاضیات و دو تای دیگر بیشتر در مورد کاربرد ریاضیات هستن.
به نظرم برای کسایی که از دور به ریاضیات نگاه میکنند، دید مناسبی به ریاضیات ارائه میده. هرچند برای کسی که یک دید کم و بیش دقیق تری هم از ریاضیات داره،ممکنه هیچ اطلاعات بیشتری بهش اضافه نکنه،ولی همون چیزی که در ذهن داره رو طبقه بندی میکنه و در کل میتونه مفید باشه و باعث بشه پیچ و خم جاده ی فهم ریاضیات، مقصد رو از نظر دور نکنه.
در کل پسندیدمش :)
        

          شرح حال بسیار خسته کننده ای بود؛ و وقتی میگم خسته کننده، نگاه نکنید كه خوندن ش دو روزه تموم شده. کتاب هایی كه انقدر سریع خونده میشن دو دسته اند، دسته اول از شدت جذابیت و گیرایی،و دسته ی دوم از شدت بیمزه بودن و امید آدم به اینکه اواخر کتاب ممکنه حرف های بیشتر یا بهتری برای زدن داشته باشه، به سرعت خونده میشن. و این کتاب به شدت در دسته ی دوم بود. 
تنها چیزی كه باعث شد بهش دو ستاره بدم این بود كه توی همین روند خسته کننده ی تکراری، اولین بار با پدیده ی "پیری" انقدر صریح و رو در رو مواجه شدم. و نویسنده هم تونسته بود خوب ببینه و توضیحش بده، و هم تونسته بود باهاش کنار بیاد و خواننده ی کتاب رو کنار بیاره(!) باهاش. و این به نظرم حقیقتا خوب بود.
ولی در نهایت، این اولین کتابی بود كه ازش خوندم،و ترغیب نشدم سراغ کتاب های دیگه ش برم.
        

          "داستان خرس های پاندا..." باعث شده بود که به خوندن این کتاب راغب شم و همزمان انتظارم رو هم از نویسنده بالا برده بود.  کتاب اصلا انتظار موجود رو برآورده نکرد.
دیگه اینکه، تغییر اسامی شخصیت های کتاب حین ترجمه،واقعا برام زجر آور و اذیت کننده بود. در کل دوستش نمی داشتم.
البته توی ریویو ها تعریف و تمجید زیاد دیدم از این کتاب. که باعث میشه فکر کنم شاید واقعا حرفشو نفهمیدم.
ممکنه دوباره بخونمش.
        

          بازی در سپیده دم
نثر روان و خواندنی ای داشت.  موضوعش خیلی متفاوت پ هیجان انگیز نبود ولی پشیمون نیستم از خوندنش. 
رویا
فیلم چشمان باز بسته رو دیده بودم و خیلی مشتاق بودم که کتابش رو بخونم. البته جالبه که تفاوت هایی داره با فیلم،  که اساسیه به نظرم. مثلا جملات آخر شخصیتای اصلی فیلم و جملات آخر کتاب متفاوتن و خب انگار که یک جورایی نتیجه گیری اصلی رو متفاوت نشون میده. 
نثرش رو دوست داشتم مثل قبلی. ولی در کل اینطوری نبود که بگم چیز زیادی از دست میدین اگه این کتاب رو نخونین.

یه نکته ی جالب دیگه هم که هست،اینه که این داستان ها هردو بسیار قدیمی هستن ولی اینطوری نیست که موضوع شون کهنه شده باشه یا از مد افتاده باشه. اگه اشتباه نکنم برای حدود صد سال پیشه!