یادداشت‌های یاسین قرالو (7)

          کامو تو صفحات انتهایی انگار عجله داشته. جمله اول کتاب به شدت عجیبه و همون باعث میشه بشینی پای حرفش ولی فصل آخر و مخصوصا شش هفت صفحه حرفهایی که مقصودش از نوشتن این کتاب بوده رو خیلی گل‌درشت و زمخت عرضه می‌کنه.
        

          به نسبت دیگر کتب فاضل به نظرم ضعیف تر بود و اشتباه نکنم یه شعرش رو هم قبلا تو گریه های امپراتور دیده بودم
        

          کتابیه که از لحاظ علمی و تاریخی چنگی به دل نمیزنه ولی تخیل نویسنده و نوشته اون و افزودن جزئیات اون رو برای نسل جوان متمایز و دل‌نشین می‌کنه.
 فلاش بک هایی که به واقعه عاشورا می‌زنه و دائم در حال و گذشته در رفت و آمده، اوایل کار تایملاین داستان رو به هم میزنه ولی جلوتر که میری بهش عادت می‌کنی.
داستان از نگاه ضد قهرمان روایت میشه که بدیعه و با وجود اینکه هر لحظه منتظر مرگ نفر اول داستانی، از اون طرف هم می‌خوای آخر کار سنگ رو بدونی.
یک ویژگی دیگه این کتاب اینه که به کسی پرداخته شده که تا حالا کمتر اسمی از اون فرد شنیدیم و همین باعث میشه سیر داستانی رو اونطور که شاید، نمی‌دونیم.
اینکه چقدرش متقن و تاریخی بود هم جای سواله و طوری نوشته شده که بعد تموم کردن کتاب باید بری سمت کتب تاریخی تا از صحت و سقم داستان و اینکه چه افرادی به غیر از نفر اول داستان واقعی بودن
        

          این خوف و رجای بعد خوندن این کتاب، درخور توجه هستش.
https://t.me/dar_naha/815
ریویوی کامل من تو کانالم
        

          نویسنده خیلی از جاها سعی کرده بدون تعصب به قضایا نگاه کنه ولی وقتی می‌خواد راجع به چیزایی که خودش بهش اعتقاد داره حرف بزنه، گاهی اوقات این بدون تعصب بودنه یادش می‌ره و از استدلال هایی استفاده می‌کنه که پیشتر با همون استدلال ها، دلایل متعصبین رو رد کرده.
در کل خوندنش خوبه، به شرطی که تحلیلی بخونیدش نه صرف اینکه کتاب معروفیه و گاها ساختارشکن.