یادداشت یاسین قرالو

        کامو تو صفحات انتهایی انگار عجله داشته. جمله اول کتاب به شدت عجیبه و همون باعث میشه بشینی پای حرفش ولی فصل آخر و مخصوصا شش هفت صفحه حرفهایی که مقصودش از نوشتن این کتاب بوده رو خیلی گل‌درشت و زمخت عرضه می‌کنه.