یادداشت‌های زهرا رحیمی (6)

          نامه‌هایی عاشقانه و دوستانه از هوگو، شیلر، گوته، شلی، پوشکین ...، به همراهِ بخش کوتاهی درباره‌ی زندگی و آثار آن‌ها.
        

          پرواز در خطوط هواییِ پستی برای اگزوپری بهانه‌ای‌ست برای اوج گرفتن.. تا آنجا بر خلاف دیگران که روی زمین مانده‌اند، به اندیشیدن بپردازد. برای او هیچ چیز حقیر و بی‌ارزش نیست، از آسمانِ روشن در روز و ظلمانی در دلِ شب، از ستاره‌ها، ابرها، مه، بیابان برهوت طلایی و یکدست. او عظمتی را که روی زمین محدود بوده است، در فضای لایتناهی می‌جوید، عظمتی که حد و مرزی ندارد. با دور شدن از زمین و عظمت‌های آن برخلاف دیگران آن‌ها را کوچک و خود را بزرگ نمی‌پندارد، بلکه به حقارت خودش پی می‌برد. آن وقت به این فکر می‌افتد که او کیست، از کجا آمده، چرا آمده و به کجا می‌رود. نه او، بلکه همه‌ی آدم‌ها.
        

          یک داستانِ کوتاهِ فلسفی و پر از استعاره و معانیِ عمیق، از یکی از نویسندگان محبوبم آقای ساراماگو. فقط درصورت داشتن شناختِ کافی از نویسنده، میشه به عمقِ این اثر پی برد.
        

          حسی که بعد از خوندن این کتاب داشتم، شبیهِ تنفسِ هوای خنکِ دمِ صبحِ یک روزِ بسیار آروم و دلپذیر بود.
آدم رو پرت می‌کنه به دنیای زلالِ کودکانه.
        

          برای بچه‌های معماری، چیزی که انتظار داشتم نبود، اما خوندنش بهتر از نخوندنه.