یادداشت‌های ملیکا (4)

          این کتاب سعی می‌کند با زبان محاوره و اصطلاحات خاص، فضا رو "واقعی"  کند، ولی اگر این زبان بدون منطق یا افراطی باشه، خواننده به جای نزدیک شدن، از داستان فاصله می‌گیره. شخصیت‌پردازی برای خودش انجام می‌شه؛ نه در خدمت داستان. این باعث می‌شه مخاطب احساس کنه فقط داره اطلاعات پس‌زمینه‌ی بی‌اثر می‌خونه، نه چیزی که به روایت معنا بده. 
یکی دو فصل شاید جذاب باشه، ولی بعد تکراری و آزاردهنده می‌شه. شروع قوی داره، ولی در حفظ کشش داستانی ناتوانه.
        

          خانه لهستانی‌ها روایتی‌ست از زندگی آدم‌هایی که در خانه‌ای بزرگ در جنوب تهران زندگی می‌کنند. داستان از زبان سهراب، پسربچه‌ای روایت می‌شود که گاه نگاهی فراتر از سن و سالش دارد و همین، روایت را دل‌نشین‌تر و تأثیرگذارتر کرده است. نثر کتاب شیرین و روان است و خواندنش به‌راحتی پیش می‌رود. با این‌حال، پایان‌بندی اثر کمی شتاب‌زده به نظر می‌رسد.
        

          کتاب عصب‌کشی نوشته‌ی محمد هاشم اکبریانی، داستان زندگی اصغر منشی‌زاده، پسری سر به هوا و بی‌خیال است که زندگی‌اش را به‌طور عمدی در مسیری متفاوت از دیگران انتخاب کرده است. از نوجوانی تصمیم گرفته است سکوت کند و از این تصمیم خود پیروی می‌کند، حتی اگر اطرافیانش او را قضاوت کرده و گاهی با تندی برخورد کنند. این شخصیت پیچیده و لجباز به ما نشان می‌دهد که در دنیای پر از قضاوت‌ها، هر فردی ممکن است دلایل خاص خود را برای انتخاب مسیر زندگی‌اش داشته باشد. کتاب به‌خوبی عمق روانی شخصیت‌ها را به نمایش می‌گذارد و با پیچیدگی‌های داستانی‌اش، خواننده را به فکر وادار می‌کند.
        

          به قول کاکاکرمکی: بالاتر از سیاهی رنگی نیست، ولی خودِ سیاهی هزار رنگ دارد.
این جمله به‌تنهایی حال‌وهوای کل داستان را در خودش دارد.
کاکاکرمکی، پسری‌ست از یک خانواده‌ی پرجمعیت که به تهران کوچ کرده‌اند. او تصمیم می‌گیرد خودش را گم و گور کند نه برای فرار، بلکه برای پیدا شدن در دل یک خانواده‌ی ارمنی، به‌عنوان فرزند گمشده‌شان.