محمد هاشم اکبریانی رمان هایی منتشر کرده که اغلب
حال و هوایی تجربی داشته اند و مخاطبان شان نیز او را با
این روحیه ی تجربه گرا می شناسند. اما جدیدترین رمان 
او، عصب کشی، روایی ترین و داستان گوترین کتابش
محسوب می شود. اکبریانی در این رمان تلاش کرده تا با
محور قرار دادن یک شخصیت متفاوت قصه ای بسازد که
درش حال و هوای اجتماعی در چند فضای متفاوت با
این قهرمان گره می خورد. اصغر را که شخصیت نخست
رمان اکبریانی است، می توان یک کلبی مسلک کامل
دانست. او از نوجوانی اش تصمیم گرفته لب از هم باز
نکند و ساکت بماند. در عین حال هیچ ابایی ندارد از
برخوردهای گاه تندی که با او می شود. او فقط حرکت
می کند و مدام در حال خوردن است. و همین امر از او
یک پرسوناژ خاص ساخته که عمدتا اطرافیانش را به
سر حد جنون می رساند...اکبریانی در این فرایند تلاش
کرده سیر مقاومت زیستی یک انسان را روایت کند در
مقابل وضعیت روزمره ی اجتماعی؛ مقاومتی که فراتر از
معناهای سیاسی یا اجتماعی است و بیش از هر چیز 
نشان دارد از روحیه ی لج باز و تک رو این پسر جوان که
می خواهد در سکوتی مطلق صداهای دیگران را بشنود
و خود را بسپرد به دست حوادثی که گاه بسیار در قبالش
بی­رحم­اند. تولد یک یاغی...