یادداشت‌های مهدی گرائی (6)

          قلم زیبای مهدی شجاعی کاری می‌کند که انگار روضه‌خوان روبه‌رویت نشسته و  برایت می‌خواند. ابالفضل برای من از بچگی همین ابالفضلی است که شجاعی ترسیم کرده. او سقای آب است؟ آری ولی این کمترین جلوه از وجنات الهی اوست. عباس را نمی‌توان شناخت مگر به ادبش در حضور مولا. عباس ذوب در امام خود است و همین ادب و تواضع است که عباس را عباس کرده است. این کتاب جرقه‌ای شد تا در قالب غزل عرض ارادتی به محضر باب الحوائج داشته باشم آنجا که سید مهدی شجاعی نوشت:
عباس، بقیةالله جبهه حسین علیهماالسلام است. 
و من‌مرتکب این غزل شدم:

اگرچه شق القمر شوی باز در شب خیمه‌گاه ماهی
تو پرتو آیه‌های شمسی، بتاب بر ظلمت سیاهی 

تویی ظهور علی به میدان، مسکن قلب‌های حیران
حماسه‌ای تازه دست و پا کن که تا عروجت نمانده راهی 

برای آنان که مرتضی را ندیده‌اند آیه‌ای بیاور
که نیست از هیبت تو بهتر به رزم‌های علی گواهی 

چه احتیاجی به رقص شمشیر و ضربه‌‌های پر از شکوهت
که در دل ابن سعد این‌بار رعشه افتاده با نگاهی 

تمام هستی اگر بخواهد، گر آسمان هم زمین بیاید
نخواهد افتاد بر زمین برگی از درختی اگر نخواهی 

تویی عمود خیام زینب؛ که دارد امن یجیب بر لب
برو! که بعد از علی اکبر، بقیة الله این سپاهی

مهدی گرائی
        

          گفتگوی حامد زارع با محقق داماد خواندنی است. هم از وضعیت خانوادگی محقق داماد می‌پرسد و هم از تحصیل و هم عقاید او را به مخاطب عرضه می‌کند.
اما محقق داماد در کتاب پیش‌رو حرف‌های عجیب و غریب کم‌ندارد. گاهی نظریات متفاوتی عرضه می‌کند که قابل تامل است و گاه سخنانی را نو و ابداعی می‌داند که سابقه‌ای شاید هزارساله در فقه شیعی دارند. کسانی که به فلسفه، فقه و حقوق علاقمندند از کتاب حاضر هم لذت خواهند برد و درکنار آن می‌توانند با نظریاتی روبه رو شوند که شاکله‌های ذهنی آن‌ها را به چالش می‌کشد.
        

          برجاده‌های آبی سرخ اثری است از نادر ابراهیمی که در ستایش میرمهنای دغابی نوشته شده است. میرمَهنا سردار دریاهای جنوب بود که دلاورانه دست بیگانگان را از آب‌های ما کوتاه کرد و با همدلی اهالی ریگ حماسه‌های جانانه‌ای رقم زدند. همین دلیری‌ها بود که موجب شد تا تاریخ‌نویسان غیرایرانی میرمهنای ما را یک دزد دریایی معرفی کنند و آنقدر این قصه را تکرار کنند تا حتی نویسندگان ایرانی نیز بر این راه ناصواب پیرو اجانب شوند. آری، میرمهنا کشتی تصرف می‌کرد اما کشتی‌های انگلیسی را‌‌. دستبرد می‌زد اما نه به کاروان‌ هم‌وطنانش که به قافله‌ی خودفروختگان و سرسپردگان بیگانه. میرمهنا برای اهالی بندر ریگ خدای کوچکی بود که قلوب آنان را برای هدفی یگانه و والا یک‌پارچه کرده بود. برجاده‌های آبی سرخ، روح حماسه را در خواننده زنده می‌کند یعنی همان چیزی که گمشده‌ی انسان ایرانی امروز است. پس جاده‌های آبی سرخ حرف‌ها با مخاطب خود دارد. ترکیبی‌ست اعجاب انگیز از قلمی مسحورکننده و داستانی خواندنی که مخاطب را با خود تا آخرین کلمات داستان می‌کشاند
        

          قلم مسحور کنندۀ نادر ابراهیمی باز هم جولان می‌دهد. من اهل رمان خریدن نبوده و نیستم اما همیشه یک استثنا وجود دارد و آن کتب نادر ابراهیمی است. مردی در تبعید ابدی را از دو جهت دوست دارم. هم هواخواه نویسنده‌اش هستم و هم دلبستۀ ملاصدرای شیرازیم. این را هم می‌پسندم که ابراهیمی استادانه تخیلش را برای تصرف در داستان صدرالمتألهین به کار برده و این نگین کم‌نظیر تاریخ فلسفه را جلا داده است. شاید بیراه نباشد که بگوییم این کتاب می‌تواند برای دل‌های آماده علاقه‌ای به فلسفه اسلامی و مطالعات جدی حول آن ایجاد کند.
        

          یکی از بهترین کتب‌ برای شروع فلسفه اسلامی. با تعلیقات جناب استاد امینی نژاد