یادداشت‌های آدم عادی (9)

          این یکی از کتابای مورد علاقه مه، میخوام برم دوباره بخونمش و واقعا ازش لذت میبرم، شاید بشه گفت داستانش شبیه سم هستم بفرماییده، اما به نظرم خیلی قشنگ تر از اونه و آخراش شوکه میشی، به نظرم از دستش ندید.
        

          راوی یا شخصیت اصلی داستان بهم وایب جالبی داد. یه جور حس مبهم. چیزی که به راحتی تونستم حسش کنم. هرچند حتی نمیتونم بیانش کنم، به هر حال یکی از بهترین کتابای معمایی ای بود که خوندم و تا ابد تو ذهنم میمونه، مخصوصا اون دختر کوچولو. 
        

          واقعا این کتاب و دوست داشتم،کوتاهه و در عین حال مفهوم نسبتا پیچیده، البته شاید به خاطر طنزش باشه یا کلا سبک نوشتاری ش، اما برای من پیچیده نبود. 
        

          واقعا کتاب مفیدیه و با خوندنش با خود واقعیت روبه رو میشی و مجبور میشی با خودت صادق باشی، نقش احساسات و اهمیتشون و میفهمی و واقعا توی شناسایی آدم های مزخرف زندگیتون بهتون کمک میکنه. حداقل برای من که اینطور بود. 
        

          کاش حافظه م پاک میشد که دوباره بتونم بخونمش.بعد از خوندنش امید به زندگیم خیلی بیشتر شد اما از اونجایی که ما انسانیم و ناسی(فراموشکار)، اثرش بعد از یه مدت میپره و نیازه که هی به خودت یادآوری کنی که این کتاب بهت چی گفته. 
        

          این یکی از کتابای مورد علاقه مه، میخوام برم دوباره بخونمش و واقعا ازش لذت میبرم، شاید بشه گفت داستانش شبیه سم هستم بفرماییده، اما به نظرم خیلی قشنگ تر از اونه و آخراش شوکه میشی، به نظرم از دستش ندید. 
        

          وقتی این کتاب و شروع کردم، نصفه نیمه رهاش کردم و وقتی دوباره شروع به خوندنش کردم، دیگه نمیتونستم ولش کنم، هرکسی که این کتاب و خونده میگه گریه کرده آخراش ولی این برای من اتفاق نیوفتاد، نمیدونم چرا، اما عرفانه، تو دقیقا وقتی اومدی که من داشتم این کتاب و تموم میکردم و چقدر دوست داشتم این بخشش و، واقعا دوستیمون شبیه متیو و روفوسه.