یادداشت‌های ملیسا ابهری (4)

          این کتاب چندین سالی بود که توسط ملیسای ۱۴ ساله کنار گذاشته و در گوشهٔ کتابخانه فراموش شده بود اما اخیراً طی یک صحبت شوخ طبعانه این کتاب را به عزیزی امانت دادم چون حس کردم به خواندن آن نیاز دارد زیرا در محیطی‌ست که برایش غریبه است و یک راهنما برای زنده‌ماندن می‌تواند کمی به کار او بیاید.
این کتاب خیلی عمیق تر یک رمان نوجوان است؛ حداقل برای من و دوست روز های گذار بنده.
این کتاب در مورد خود زندگی‌ست، در مورد سازگاری با فضاها و مکان هایی که خیلی وقت ها به ناچار در آنجا قرار گرفته ایم.
به ما نشان می‌دهد در عین کودکانه بودن چقدر همهٔ مراحل زندگی انسان به هم شبیه هستند و چقدر همه چیز را با عینک بدبینی نگاه می‌کنیم.
اگر عزیزی دارید در هر سن و سالی که نیاز به کمی راهنما دارد این کتاب را به او هدیه بدهید و بگویید با چشم باز آن را بخواند چون درس هایی دارد که بزرگسالان کل زندگی خود را برای یادگیری آن درس ها فدا می‌کنند.
        

          رادیو سکوت موضوع کمتر دیده شده ای داشت راجب علایق و اینکه انتخابات همه ادما قرار نیست شکل هم باشه و اینکه تصمیم گیری ما به صورت موفقیت امیز برای هر نفر میتونه که نه صددرصد متفاوته...
راه ما خیلی متفاوت از همه اما این تفاوت دلیل بر اشتباه بودن یک راه و درستی دیگری نمیشه....
به نظرم با داستانی روان و جذاب این رو نشون داده به عنوان سرگرمی یا وقتی که فکر میکنی باید برای دیگران زندگی کنی خوندنش مفیده
        

          باهم، همین و بس داستان بسیار جذابی دارد هیجان انگیز نیست اما بسیار جالب است شخصیت های داستان بسیار متفاوت‌ اند و به تصویر کشیدن کنار هم بودنشان و روزمرگی هایشان به نظر من جذاب بود.
اخیرا اکثرا نویسنده ها داستان افرادی را مینویسند که زندگی باب میلشان است اما این کتاب راجب آدم هایی با مشکلات واقعی است؛ راجب وابستگی، دوستی، فداکاری اما به‌صورت نامحسوس، نه آشکار. 
این عشق پنهان در حرکات این آدم هایی که تفاوتشان زمین تا آسمان است باعث لبخندتان می‌شود آن همه بعد اینکه هرکدام از شخصیت هارو درک میکنید و می‌فهمید..
این رمان در زبان اصلی فرانسوی است پیشنهاد میکنم اگر می‌خواهید تجربه خوبی از خواندنش داشته باشید حتما ترجمه خوبی رو انتخاب کنید من ترجمه انتشارات ماهی رو خوندم و به نظرم ترجمه اش روان بود. 
        

          پاییز اخرین فصل‌ سال است داستان هیجان انگیزی نیست اما در عين سادگی و روان بودن متن به شدت عمیقه
 دغدغه هایی رو نشون میده که هممون تجربه کردیم،  شخصیت های داستان که شما با همشون همزاد پنداری میکنید و حس میکنید تمام این افراد در شما زندگی می‌کنند. 
من این کتاب رو در چندين ساعت خوندم به نظرم کاملا مربوط به سلیقتونه اما به شخصه به شدت دوستش دارم اگر با دقت بخونید ممکنه در تک تک کلمات غرق شید و یاد بگیرید؛ سبک داستان درام غمگینی ست که شمارو به فکر فرو میبره شاید بعد خوندنش اینکه پایان مشخصی نداشت باب میلتون قرار نگیره ولی این کتاب مصداق بارز لذت و تفکر در ریتم داستان است...رمان های ایرانی همچون کتاب های زویا پیرزاد که فوقالعاده ست ممکنه براتون هیچ هیجانی نداشته‌ باشه اما ریتم آرومش شمارو غرق کنه. این هم از ان دسته کتاب هاست
شخصا لذت بردم✨