یادداشت‌های 𓇼 (3)

          بسیار دوستش داشتم و میشه گفت باهاش زندگی کردم. ادموند عزیزم.. رفت بین شخصیت‌های موندگار و موردعلاقه‌م. در طول مدتی که کتاب رو میخوندم مدام به این فکر میکردم که حاضرم دوباره این حجم از کتاب رو بازخوانی کنم؟ بعد از خوندن آخرین خط کتاب مطمئن شدم که سال‌ها بعد، شاید وقتی به سن کنت مونت کریستو رسیدم میام سراغش :> پس، خداحافظ ادموند تا ۲۴ سال بعد. 
        

          با یک لبخند عمیق " دشمن عزیز " عزیزم رو به پایان رسوندم:>
        

          سامر ساید، جاده‌ی اسپوک، ویندی پاپلرز
جمعه ۴ اپریل
صفحات باقی‌مونده از کتاب رو تو اتوبوس و درحال رفتن به خوابگاه تموم کردم. خاله های دوست داشتنی و ریبکا دیو عزیز، الیزابت کوچولو که بالاخره به فردایی که آرزوش رو داشت رسید، کترین که با کمک آنه به زندگی یه فرصت داد و تونست بعد از سال‌ها طعم شیرینش رو بچشه، داستی میلر، چالش‌هایی که آنه تو مدرسه و اون شهر گذروند... تمامش رو دوستش داشتم و برام موندگار شد؛ مثل جلد های قبلی. ( در این قسمت از جملاتی در وصف کتاب و برآمده از احساساتی که بعد از خوندن هر جلد آن‌شرلی از قلبم فوران میکنه، چشم‌پوشی میکنیم. چون قلمم موقع نوشتنشون نه خیلی تیز بود نه کوتاه و نه فرسوده:> ) در آخر، امیدوارم منم مثل الیزابت کوچولو به فردایی که آرزوش رو دارم برسم.