یادداشت‌های ایدا (3)

          کتاب دویست‌صفحه‌ای‌ای که نویسنده‌اش آن را با جان نوشت.
در این بیست‌وهشت سالی که از خدا عمر گرفته‌ام، با اطرافیان هم‌زبان سخن گفته‌ام، اما همه بیگانه بودند با فهم من.
با خواندن جمله‌هایی از دل برآمده از محمود دولت‌آبادی، جانم فهمید که آن‌ها که مرا دیوانه می‌نامیدند، اشتباه می‌کردند؛ کسی هست که مرا فهمیده، کسی که در قالب قیس، تصویری از من ترسیم کرده؛ در پسِ سال‌هایی از دست‌رفته و آرزوهایی بربادرفته.

چه‌قدر دلم می‌خواست فنجانی قهوه، در سکوت، مهمان محمود دولت‌آبادی باشم.
کتاب، بی‌نهایت خوب و فارسی بود، و من از خواندنش لذت بردم.

شاید برای آن‌هایی که مانند من درون‌گرا هستند، آن‌هایی که تنهایی، سکوت و یک فنجان قهوه را بر هیاهو ترجیح می‌دهند، این کتاب مناسب‌تر باشد.
        

          این کتاب فوق العاده بود و میشد کلی ازش درس گرفت مخصوصا زمان هایی که دو خواهر،الیزابت و جین ،صحبت کردن.
اگر داستان های کلاسیک دوست دارید،شدیدا پیشنهاد میشه.
        

          چقدر غم بود ...
و چقدر زیبا نتیجه  تربیت پدر سالارانه رو به تصویر کشیدن 
شاید روایت زندگی خیلی از دختران سرزمینم بود و هست که زیر بار غرور و خودخواهی پدران استخوان هاشون شکسته شد.