یادداشت‌های علی بهادری (4)

          این کتاب، روایتی شاعرانه و ظریف از جست‌وجوی هویت و بازتعریف شخصیت است.
در واقع این کتاب دعوت انسان به گوش فرادادن به ندای درونی و ایستادگی در برابر برچسب‌هایی‌ست ‌که از سمت جامعه و  انسان‌ها به ما می‌خورد.
        

          و کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد. نویسنده برای یافتن خود در جغرافیای طبیعت و جغرافیای وجودِ خود سفر می‌کند؛ در خانه می‌ماند و سفر می‌کند، از دماوند به قونیه می‌رود و سفر می‌کند. انسان به دنبال گمشده‌ای می‌گردد و این کتاب نشان می‌دهد سفر، انسانِ از معنا تهی را به خلق معنایی جدید وامی‌دارد و ناگزیر از حضور در شتابنای زندگی، او مجبور به حرکت می‌شود. حتی اگر دو دستی سکون را چسبیده باشد..
        

          از دیدگاه اگزیستانسیالیستی پیرمرد و دریا بیانگر این است که زندگی معنایی ندارد، اما انسان باید معنا را بسازد
پیرمرد در تنهایی مطلق، با رنجی که بی‌نتیجه می‌ماند، باز هم ادامه می‌دهد. این همان پوچی و مبارزه‌ی آگاهانه‌ست.
پیرمرد و دریا درباره‌ی نبرد تنهایی انسان با زندگی‌ست؛ جایی که نتیجه مهم نیست، درست جنگیدن مهم است.
در واقع تلاش کتاب بیان این مسئله است که موفقیت واقعی در رسیدن نیست، در جنگیدن است.
و این یعنی امید، حتی در دلِ شکست.


        

          قصه، عنصر اصلی کشش داستان است. نی‌مه در شرجی با دست گذاشتن بر روی بازشناساندن یک مفهوم و کهن قصه که از دوران تفکرات اساطیری تا عصر مدرنیته در زندگی انسان‌ها جای داشته است، مخاطب را با خود همراه می‌کند.
با چشم‌پوشی از برخی ایرادات ویراستاری، این کتاب در دسته‌بندی خود در دوره معاصر، کتاب خوبی برای بازشناختن رئیسعلی دلواری و مقاومت‌هایی نظیر آن است.