یادداشت علی بهادری

        و کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد. نویسنده برای یافتن خود در جغرافیای طبیعت و جغرافیای وجودِ خود سفر می‌کند؛ در خانه می‌ماند و سفر می‌کند، از دماوند به قونیه می‌رود و سفر می‌کند. انسان به دنبال گمشده‌ای می‌گردد و این کتاب نشان می‌دهد سفر، انسانِ از معنا تهی را به خلق معنایی جدید وامی‌دارد و ناگزیر از حضور در شتابنای زندگی، او مجبور به حرکت می‌شود. حتی اگر دو دستی سکون را چسبیده باشد..