یادداشت‌های پوریا سعیدی (5)

          توی دنیای فراوانی همه‌ی ما به چیزی معتادیم. ممکنه پورنوگرافی باشه یا مواد یا حتی یادگیری. انگار مغز ما عادت نداره تا با این جهان کنار بیاد. برای همین میره سراغ دوپامین. انگار دوپامین مسیریه که مغز ما در واکنش به این دنیا از خودش بروز میده. 
کتاب نکاتی داشت که برای من جذاب بود. با توجه به وقتی که داشتم بکوب خوندمش. نویسنده سنگ تموم گذاشته بود. صحبت کردن از تجربه‌ی اعتیاد واقعا. وقتی هم کلمه اعتیاد میاد اکثرا به فکر مواد می‌افتند ولی مخدر و دارو تنها مواد و موارد اعتیادزا نیستند. با خوندن کتاب فهمیدم کلی رفتار اعتیادزا دارم. حتی رفتار وسواس گونم برای یادگیری هم نوعی اعتیاد به شمار میره.
        

          این دومین کتابی بود که از شهسواری خوندم. اولی حرکت در مه بود. هر کسی که بخواد داخل ایران نویسنده بشه حتما اسم شهسواری رو شنیده. حرکت در مه راجع به نوشتن یک رمانه و این کتاب بنظر من راجع به کار عمیق. این کار عمیق داخل کتاب نوشتن یا پژوهش تعریف شده ولی شما می‌تونید هر چی که میخواید در نظرش بگیرید. 
اما راجع به محتوای کتاب؛ نویسنده واقعا برای این کتاب کم نزاشته. از مفاهیم گرفته که سعی داشته اونها رو به نوعی با عرفان ایرانی مخلوط کنه. تا یه جایی که واقعا موفق بوده ولی گاهی دلو میزد. مفهوم با تمثیل خوب درنمی‌اومد. از طرفی شهسواری اومده تجربیاتش رو اورده داخل کتاب. همین ارزش کتاب رو چند برابر می‌کنه. شما با نویسنده‌ای طرف هستید که سالیان سال در نهاد ادبیات ایران بوده. تک تک کلماتی که راجع به ادبیات میگه ممکن برای افرادی در این صنعت هستند مهم باشه. 
همین باعث شده تا کتاب تبدیل به یک حقیقت تلخ بشه. افرادی که در رویا زندگی میکنند رو محکم به زمین میزنه و باعث میشه با حقیقت دنیا روبرو بشن. بنظرم هر نویسنده‌ی تازه کاری برای این کتاب رو بخونه. اینجوری هم برای خودش بهتره و هم برای اطرافیانش.
        

          از اون کتابهایی هست که هر نویسنده‌ای باید بخونتش. یعنی خوندنش لازمه. برای درک داستان و ساختارش این کتاب می‌تونه مفید باشه.
        

          اول بزارید از نقطه قوت کتاب شروع کنم. کتاب جزئیات بی‌نظیر تاریخی داشت. یعنی نویسنده برای نوشتن کتاب، منابع زیادی مطالعه کرده و تقریبا خیلی خوب اتفاقات تاریخی رو پوشش داده. خیلی زیبا اختلافات خانوادگی رو به نمایش گذاشته. 
بدی کتاب هم روایتشه. روایتی به شدت شلخته داره. این روایت به شدت توی ذوق میزنه و خوندنشم دشوار می‌کنه.
با این حال این رو در نظر بگیرید که این کتاب یکی از معدود کتابهایی هست که از مهم‌ترین دوره تاریخی ایران یعنی میانپرده‌ی ایرانیان نوشته شده. دوره‌ای به شدت مهم که اتفاقا کم‌ترین توجه بهش شده. امیدوارم اینجور کتابها بیشتر نوشته بشه.
        

          رمان تالیفی زیاد نخوندم. برای جبران تصمیم گرفتم برم سراغ بزرگ‌ترین رمان تالیفی یعنی بوف کور. اگر از حق نگذریم زیبا و تاریک بود. انگار نویسنده داره از ترسهاش میشه. از اینکه چطور تنهاست و تنها به واسطه‌ی همین ترسها با جهان پیرآمونش ارتباط برقرار می‌کنه. جایی که لکاته تبدیل میشه راهی برای ارتباط لین جهان درون نویسنده و جهان بیرونش. بنظرم کتاب رو باید دو بار پشت سر هم بخونید. اینجوری خیلی چیزها براتون مشخص میشه. متوجه میشید منظور جناب هدایت چی بوده و به این نویسنده آفرین میفرستید.