یادداشت پوریا سعیدی

        رمان تالیفی زیاد نخوندم. برای جبران تصمیم گرفتم برم سراغ بزرگ‌ترین رمان تالیفی یعنی بوف کور. اگر از حق نگذریم زیبا و تاریک بود. انگار نویسنده داره از ترسهاش میشه. از اینکه چطور تنهاست و تنها به واسطه‌ی همین ترسها با جهان پیرآمونش ارتباط برقرار می‌کنه. جایی که لکاته تبدیل میشه راهی برای ارتباط لین جهان درون نویسنده و جهان بیرونش. بنظرم کتاب رو باید دو بار پشت سر هم بخونید. اینجوری خیلی چیزها براتون مشخص میشه. متوجه میشید منظور جناب هدایت چی بوده و به این نویسنده آفرین میفرستید.