یادداشت‌های اِرمیا ؛ (5)

          «اما مسئله‌ی او(انسان)نه رنج بردن، بلکه این بوده است که فریادِ پرسشِ «رنج بردن برایِ چه‌؟» را پاسخی نبوده است.»
پیش از این هم تا حدودی با خُلق انتقادی و شورشی نیچه آشنایی داشتم اما صرفا براساس شنیده ها بود؛ شنیدن کجا و خوندن کجا؟!
کتاب به وضوح نقدیست بر مبانی اخلاق غرب(از نظر من چه‌بسا گاها غیرغرب!). در خوانش این کتاب، نباید انتظار کشف حقیقتی بدل رو در پس هر انتقاد داشت. نیچه در ابتدای کتاب، مختصر، به تفاوت بین «آرمان‌سازی» و «نقد آرمان» اشاره می‌کنه.
پس چرا بخونیم؟ به جهتِ تلنگر و نگاه از دریچه‌ای متفاوت و نه صرفِ کشف پاسخی جایگزین!
        

          نقطهٔ عطف تمام رمان‌های این نویسنده‌، شیوه‌ی تصویرسازی جنبه‌‌ی روانی شخصیت‌هاست: شفاف و آشنا!
به نحوی که احساسات مخاطب رو، با هر عرف و  هر پیش‌فرضی، برانگیخته می‌کنه و خواننده در فهمِ جنون‌آمیزترین عواطف تا عاقلانه‌ترین تصمیمات شخصیت‌ها توانمند میشه.
«نازنین» بسی مختصر بود و مفید.
        

          اساساً  فلسفه‌ی کی‌یرکگور آسان‌فهم نیست، چرا که بیانی دشوار داره و استدلالاتی متفاوت از الهیات ارائه می‌کنه
اما این کتاب با زبان ساده‌تر و با مثال‌های متعدد، اگزیستانسیالیسم مسیحیِ سورن رو برای خواننده شرح میده
شخصاً برای این فرد احترام زیادی قائلم؛ خوانش فلسفه‌ی سورن فرصتیه که نباید از دست بره.
        

          ابتکار نویسنده در ترکیب واقعیت و خیال تحسین برانگیزه.
درواقع پردازش خوب گفت و گوی خیالی با نقل قول های واقعی، باعث شد من، آخر کتاب بفهمم دو کرکتر اصلی داستان، در واقعیت هیچوقت همدیگه رو ملاقات نکردن
آشنایی بسیار مختصر و نسبی با نیچه، با شروع این کتاب، تجربه‌ی فوق‌العاده ی من بود.
        

          دیوانگان همیشه در کُنج تیمارستان نمیخزند
گاه ما‌ خود دیوانه‌ایم!
این فضای نمورِ تو خالی، کم‌رنگ‌تر از جهان بیرون نیست
به گمان تمام دنیا، سلول‌های متعفن تیماستارن است، برای آدمی که بی‌معنا می‌زید.