یادداشت اِرمیا ؛

        «اما مسئله‌ی او(انسان)نه رنج بردن، بلکه این بوده است که فریادِ پرسشِ «رنج بردن برایِ چه‌؟» را پاسخی نبوده است.»
پیش از این هم تا حدودی با خُلق انتقادی و شورشی نیچه آشنایی داشتم اما صرفا براساس شنیده ها بود؛ شنیدن کجا و خوندن کجا؟!
کتاب به وضوح نقدیست بر مبانی اخلاق غرب(از نظر من چه‌بسا گاها غیرغرب!). در خوانش این کتاب، نباید انتظار کشف حقیقتی بدل رو در پس هر انتقاد داشت. نیچه در ابتدای کتاب، مختصر، به تفاوت بین «آرمان‌سازی» و «نقد آرمان» اشاره می‌کنه.
پس چرا بخونیم؟ به جهتِ تلنگر و نگاه از دریچه‌ای متفاوت و نه صرفِ کشف پاسخی جایگزین!