یادداشت راضیه بابایی

        
زنان کوچک از آن دست داستان‌هایی است که  همه ماجرایش را می دانند. یک فضای دوست داشتنی و شاد خانوادگی آمریکایی در نیمه دوم قرن ۱۹ را تصویر می کند در روزگاری که پدر در جنگ است و چهار دختر نوجوان با مادر زندگی می گذرانند.
آن روزها که مشتری پویا نمایی‌اش بودم ، سال‌های نوجوانی را می گذراندم و فی الفور رفتم سراغ کتاب تا عاقبت آدمها را کشف کنم. سرم به سنگ خورد و دریافتم که آن عاقبت مد نظر من در دنباله‌های بعدی کتاب یافت می شود و از دیدن عاقبت بخیری دختران محروم شدم.اما به هرحال فهمیدم چه می‌شود.
آن موقع هم زیاد درگیر کتاب نماندم آن هم به علت اینکه سطح وقایع و ماجراهای کتاب برایم جذاب نبود ، شخصیت ها برایم تازگی داشتند و نفر اول هم جوزفین یا همان کتی بود.
حالا که بعد از سالها گذرم به این اثر افتاده همچنان خود را بر سر عقیده قبلی یافتم و علاوه بر آن سبک زندگی آنها، دغدغه‌ها و نیازها، روابط و درست و غلط آدمها و ارزش‌های مطرح شده در کتاب نظرم را جلب کرد.
نکاتی که فکر می کنم با نگاه عاقلانه و کمتر احساسی ، نسبت به سال‌های پیش متوجه شدم. عمق کتاب و مسائل مطرح شده نسبت به سایر کلاسیک‌های اروپایی که تقریبا در همان سالها نوشته شده است کمتر است و تا نیمه‌ی کتاب به شدت خسته کننده و کسل آور می‌نماید.

نیمه دوم کتاب هم تنها یک چالش جدی داشتیم و بقیع اتفاقات فراز و فرود کوتاهی دارند که چنگی به دل نمی زند.
۱۰۰ صفحه پایانی هم جذابیت نوجوان و البته بزرگسال پسندی دارد که آن هم در مورد مگی و لوری و آقای بروک است و تمام.
 ارتباط گیری و درگیری بنده با این کتاب حدی نیست که بخواهم دنباله‌هایش را بخوانم.

دلم می خواهد بدانم نوجوانان امروز که سطح بالاتری از ماجراجویی را در کتاب‌ها می پسندند، حالشان با زنان کوچک چطور است و اگر آن را 
 دوست دارند، دلیلش چیست؟