یادداشت کائوروکو واگوری

        💥داستان سرو غمگین خوب بود اما عالی نبود 
🌟نمی خواهم درباره‌ این داستان توضیحی بدم چون ممکن داستان لو بره اما دوست دارم برداشت خودم از یکی از سبک های آگاتاکریستی با شما به اشتراک بگذارم.اگر داستان های آگاتاکریستی رو یک عروسی فرض کنید که یکی درون آن  کشته شده است.در این صحنه 
💫خود آگاتا با مخاطبش چا چا می رقصه 
🌟و تویه اندک فرصت هایی که  شما برای نگاه دقیق تر به اطراف به دست می آورد با مضنونین اصلی مواجه می شوید که دور شما حلقه زدند و دارند بندری می رقصند.
🌟و در آخر مجرم اصلی هم یک جایی میان مهمان ها نشسته و شمارو تماشا می کند و اگر احساس خطر کنه به بهانه شاباش کمی جلو می آید تا موقعیت خودش را امن کند و پوآرو هم حکم آن مهمان ناخوانده را دارد که سر زده می آید خونه طرف مهمانی و می خواهد فیلم عروسی را ببیند و از او می پرسه
✨چرا دهن شوهر خاله تون اینقدر بازه 😅مادام!!به نظرتون اون چه جور شخصیه! احتمال داره که چیزی مصرف کرده باشه!!
🌟و در همین حین که صاحب خونه داره توضیح می دهد به یکباره چشم های پوآرو گرد می شود و به تلویزیون اشاره می کند و می گوید این زن چاقی که داره وسط می رقصه و به زمین پا می کوبه کیه؟؟
👈پاسخ:زن دایی 
🌟پوآرو ابروها را در هم می کشد و با جدیت می گوید به نظرم مادام زن دایی تان با این وزن اگر روی مقتول لاغر اندام ما سقوط می کرد آیا...آیا...فکر نمی کنید که او با این وزن بتواند باعث مرگ مقتول ما شده باشد.به علاوه من ندیدم که شما رقص چاقو انجام بدهید چرا؟علت خاصی داشت ؟
👈پاسخ:چون چاقو گم شده بود 
💫پوآرو به فکر فرو می رود و سر تکان می دهد : صحیح؛ پس که این طور...
🌟🎉(کلا در بسیاری از داستان ها،آگاتاکریستی تلاش کرده با سرنخ های محدود و مخفی؛ مجرم را تا انتهای داستان در وضعیت سفید قرار بدهد💖)