یادداشت ☆ sukii ☆

        این هم تمام شد؛ من قصد خواندن این کتاب را نداشتم چون سنم‌ از این جور کتاب‌ها گذشته است. اما وقتی آن را در قفسه‌ی کتاب هایم در کنار باقی کتاب های مجموعه‌ی رامونا، دیدم، در فکر فرو رفتم و با خود گفتم من دوست دارم تمام کتاب های نخوانده‌ام چه دیر، و چه زود، خوانده شوند. رامونای آتش‌پاره فرا تر از انتظارم بود. انگار که وقتی کوچک تر بودم و جلد اول را خواندم، نتوانستم به نبوغ بورلی کلی‌یری و جوری که رامونا خاص ترین بچه‌ای است که باهاش آشنا شده‌ام، پی ببرم. این کتاب، بهم نشان داد که کودک درونم، هنوز زنده است. اما هنگامی که دوره‌ی نوجوانی زندگی ام رو پرچالش تر کرده، تنفس برایش سخت شده، و تنفس، عامل اصلی زنده ماندن است. شاید باورتان نشود، ولی من حتی جملاتی را پیدا کردم تا زیرشان خط بکشم. شاید هرکسی که هم‌سن من یا بزرگ تر باشد نخواهد این کتاب را بخواند و علتش مشخص است. اما برای من که ارزشش را داشت. امتیاز: ۴.۵ ستاره

رامونای عزیزم،
من هم میدانم. میدانم درک نشدن چه حسی دارد. میدانم مسخره‌ شدن توسط هم‌سالانم، تا حدی که نخواهم پا به مدرسه/کودکستان بذارم چه حسی دارد. میدانم پشیمانی از اشتباهات کوچک که در اول اصلا اشتباه به نظر نمی‌آمدند، چه حسی دارد. همه‌ی این ها رو خیلی خوب میدانم.