یادداشت اختر خانوم

        با حدود یک سال وقفه اومدم سراغ جلد دوی این مجموعه (تقصیر عوامل خارجی بود؛ من که هیچ مجموعه ای رو نا تمام نمیگذارم) و باید اول کار از خودم تشکر کنم که داستان رو با جزئیات یادم مونده بود. (تاثیرات خود فرا‌کهکشان بینی: )
اول اینکه یه تشکر از استوارت گیبز بکنم. این شخصیت پردازی رو واقعا هر کسی نمیتونه انجام بده. شخصیتی که خودش یه پا نابغه هست ولی با یه شخصیت مکمل قسمت هایی رو هم که توش ضعیفه به نحوی کامل میکنه؛ شخصیتی که انسان وار رفتار میکنه و متعادله، نه مثل بعضی شخصیت ها تو بعضی کتاب ها که با اینکه مثلا ۱۴ سالشون هست اندازه یه شخصیت ۴۰ ساله عقل و تجربه دارن؛ و شخصیتی که به دل میشینه. حداقل من نمیتونم ازشون ایراد بگیرم چون اگه عاقلانه بخوام فکر کنم رفتار های خودم رو توش میبینم. همون بی منطقی های احتمالی و رفتار های درست احتمالی که کاملا با روحیات یه نوجوون سازگاره. واقعا گیبز شخصیت پردازی معتدلی داره.
علاوه بر شخصیت پردازی، توصیفات و فضاپردازی و سیر تکوین داستان هم متعادل بود. یه جایی فکر میکنی الان با یه حرکت انتحاری داستان رو منفجر میکنه ولی میبینی که نه و مثل اینکه راه حل هوشمندانه تری وجود داشته که اتفاقا داستان رو از اون چیزی که توی تصورت بود جذاب تر هم میکنه.
اریکا واقعا>>>> اصلا واقعا وای.
شخصیت موش خرما جای کار بیشتری داشت. تقریبا از توی اتوبوس به این ور رها شد. انتظار داشتم حداقل تو ماجراجویی های بن و اریکا و الکساندر تو جنگل سر و کله ش پیدا شه. (یه ستاره به خاطر این کم کردم.)
در کل که واقعا متشکرم از استوارت گیبز. احتمالا نتونم کتاب دیگه ای از مجموعه مدرسه جاسوسی توی این مدت باقی مونده تا مهر بخونم (آه و ناله) ولی ممنونم که با قرارگاه فضایی آلفا (دشیل عزییییزم) و مدرسه جاسوسی من رو از این فضای کوچولوی پشت کتابخونه م خارج کرد و تا ماه و قرارگاه های سیا برد. ممنونم=)