یادداشت روشنا

        همه‌ی آنچه می‌خواستم آن بود که صادقانه به مردم بگویم: «نگاه کنید به خودتان. نگاه کنید چه زندگی نا‌به‌سامان و ملال‌انگیزی می‌گذرانید.» این مهم‌ترین چیزی است که مردم باید دریابند. و وقتی آن را به‌راستی دریافتند، بی‌گمان زندگی تازه و بهتری خواهند آفرید. انسان زمانی نیک‌تر خواهد شد که او را چنان که هست به خودش بنمایانیم.
آنتون چخوف

شخصیت‌های نمایشنامه حرف می‌زنن و حرف می‌زنن ولی در عمل نمی‌تونن هیچ اثری روی وضعیتشون بذارن. انگیزه‌ای هم برای این کار ندارن. ملال و خستگی! آیا چخوف می‌خواست همین رو بهمون نشون بده که خیلی حرف می‌زنیم، تحلیل می‌کنیم و بیانیه میدیم ولی در عمل هیچ‌کاری انجام نمی‌دیم؟

تو کتاب جزء از کل اومده: «چخوف اعتقاد داشت اگر به آدم‌ها نشان بدهیم چطور موجودی هستند بهتر می‌شوند.
فکر نکنم حرفش درست باشد. 
فقط باعث می‌شود غمگین‌تر و تنهاتر شوند.»
منم دوست داشتم از چخوف بپرسم مطمئنید آقای چخوف؟ که آدم‌ها این‌طوری بهتر می‌شوند؟ می‌ترسم ناامیدی برشان دارد و قضیه به کل خراب شود!

نوری بیلگه جیلان هم جایی گفته: چخوف به من یاد داده است که چطور باید زندگی کنم.
شاید حالا که چخوف نیست، بتونم از آقای جیلان بپرسم چطور؟

پ.ن: چرا امتیاز کامل دادم؟
چون با این حال داستان رو دوست داشتم و همین‌طور شخصیت‌پردازی‌ها فوق‌العاده بودن. و فکر کردم با اوصافی که گفتم یا باید امتیاز معمولی بدم یا کامل. و تصمیم گرفتم فعلاً به چخوف اعتماد کنم.
پ.ن.۲: اصلاً هم از تهدیدهای آقای خطیب نترسیدم. 🚶🏻