یادداشت حلما سادات نیکبخت

        ماریلای عزیز؛
روی نیمکتی در ایستگاه قطار نشسته بودم و منتظر بودم تا دنبالم بیایند. ولی آیا کسی بود؟ تا آن موقع نمی دانستم چه کسی دستم را می گیرد و مرا دخترم صدا میزند.
باد بهاری موهایم را بالا برده بود. موهای قرمزی که از آن نفرت ابدی داشتم. آن موقع فکر می کردم باد بهاری مرا به اینجا رسانده چون میشه کنارم بود و از حال من خبر داشت. از خودم بدم آمد و با خود گفتم : آن شرلی تو چه دختر بدی هستی !خدا را فراموش کرده بودم و به نظرم به خاطر این کار لایق مجازات بودم. اما ماریلا راستش را بخواهی وقتی به یاد اون زمان می افتم خنده ام میگیرد. دیروز با روبی در اتاق نشسته بودیم و داشتیم درس میخواندیم تا اینکه یکهو یاد خاطرات بچه گی ام افتادم و از خنده منفجر شدم. روبی گیلیس به من گفت که دیوانه شده ام!
ماریلا از وقتی که متیو از بین ما رفته است هر شب موقع خواب برای او دعا میکنم و تا جایی که یادم است این عادت را حتی یکبار هم فراموش نکرده ام به طوری که دیشب از خواب داشتم می مردم بخاطر همین وسط دعا خوابم برد اما با صدای رعد و برق از خواب بیدار شدم، ادامه ی دعایم را خواندم و دوباره به خواب رفتم.
تا دو هفته ی دیگر می توانم به خانه برگردم و معلی را آعاز کنم. نمی دانی انقدر هیجان زده ام که کل مدت کلاس ریاضی داشتم فکر می کردم چطور معلمی باشم که بچه ها من را دوست داشته باشند. وای ماریلا، اگر بدانی چقدر استرس دارم که چگونه برنامه ریزی کنم که هم بتوانم معلم خوبی باشم و هم بتوانم درس هایم را در کنار آن ادامه دهم.
وای خدای من ! ماریلا، خیلی حرف زدم. امیدوارم که ناامیدت نکرده باشم. آخر میدانی؟ من یک دختر خانم و بالغ شده ام و باید رفتار خانمانه ای داشته باشم ولی خب بلاخره همه ی آدم ها یک زمانی خسته می شوند و رفتار بالغانه شون رو فراموش میکنن.
دوستدار تو، آن شرلی