یادداشت روانشناس آدمخوار (سهند)

        - نقطه ی سقوط کارنامه ی مک فادن

- فکر کنید که صبح در کنار یک غریبه بیدار می‌شوید و هیچ خاطره ای در مغزتان ندارید و از تنها خاطره ای که به ذهنتون میاد ده سالی میگذره ، چه احساسی پیدا می‌کنید ؟ این همان داستان است که مک فادن برای روایت انتخاب کرده.

- با خوندن کتاب بخش دی از همین نویسنده با انتظاری بالا سراغ این کتابش رفتم اما چیزی که باهاش مواجه شدم در بهترین حالت چیزی جز فاجعه نبود ، ایده ی اولیه داستان به نظر جذاب میاد اما متأسفانه حوصله سر بر روایت میشه و کاملا حس یک رمان تلگرامی رو میده که در زمان جاهلیت اکثرمون خونده میشده.

- از اون طرف نویسنده حتی به هدفش که نشون دادن وضعیت یک بیمار دچار فراموشی هست هم نمی‌رسه و خواننده رو درون یک تکرار حوصله سر بر رها می‌کنه و تموم سعی نویسنده برای جذاب نشون دادن شخصیت ها در نهایت به موفقیت نمیرسه و یک فاجعه از خودش به جای میزاره.

- حدس زدن کل داستان حتی در صفحات اول به راحتی آب خوردنه و حتی وقتی به پایان پر از حفره ی خودش می‌رسه چیزی برای ارائه نداره که جذاب باشه.

- برای بخش آخر ، آیا با تمام این ها کتاب ارزش خوندن داره؟ صد در صد نه ، حتی اگر در خواندن سخت گیر نیستید طرف رادیو اکتیو این اثر نشوید، اما اگر دلتون خوندن یک کتاب بد رو میخواد تا قدر کتاب های خوبتان را بدانید ، این شما و این کتاب یادت هست؟